81600

Przedsiębiorstwo może niemal natychmiast wydłużyć lub skrócić czas trwania zmiany roboczej. Zatrudnienie pracowników lub ich zwolnienie zajmuje więcej czasu. Jeszcze dłużej trwa zaprojektowanie, budowa i uruchomienie nowej fabryki.

Krzywa długookresowych kosztów całkowitych - opisuje minimalne koszty wytwarzania różnych rozmiarów produkcji wówczas, gdy przedsiębiorstwo jest w stanie dostosować wszystkie czynniki wytwórcze.

Długookresowe koszty całkowite (LTC - ang. long-run total costs) to zbiór metod wytwarzania różnych rozmiarów produkcji p najniższych kosztach. Ponieważ zawsze istnieje możliwość likwidacji przedsiębiorstwa, długookresowe koszty całkowite wytwarzania zerowych rozmiarów produkcji są równe zeru. LTC opisuje końcową wysokość kosztów po dokonaniu wszystkich niezbędnych dostosowań. Długookresowe koszty krańcowe (LMC - ang. long-run marginal costs) to przyrost długookresowych kosztów całkowitych przy różnej wielkości produkcji, wywołany kolejnymi przyrostami produkcji o jednostkę.

Długookresowe koszty całkowite muszą rosnąć wraz z powiększeniem produkcji. Wytwarzanie większego wolumenu produkcji kosztuje więcej.

Przeciętne koszty produkcji - są równe kosztom całkowitym podzielonym przez wielkość produkcji.

Koszty przeciętne są na początku wysokie, później spadają i znowu rosną. Ten typowy wykres kosztów przeciętnych przypomina kształtem literę U.

Korzyści ze skali produkcji (inaczej: rosnące przychody ze skali) - występują wtedy, kiedy długookresowe koszty przeciętne spadają wraz ze wzrostem rozmiarów produkcji.

Stałe przychody ze skali - pojawiają się, gdy długookresowe koszty przeciętne są stałe przy wzroście produkcji.

Niekorzyści skali (inaczej: malejące przychody ze skali) występują wtedy, kiedy długookresowe koszty przeciętne rosną wraz ze wzrostem produkcji.

Pojęcie skali produkcji występujące w powyższych definicjach odnosi się do rozmiarów przedsiębiorstwa mierzonych wielkością jego produkcji.

Na krzywej kosztów przeciętnych w kształcie litery U działanie rosnących przychodów ze skali produkcji jest widoczne na odcinku od punktu A, w którym koszt przeciętny jest najniższy. Przy większych rozmiarach produkcji występują malejące przychody ze skali. (rys. str. 206) To, czy przydanych cenach czynników produkcji jednostkowe nakłady rosną czy maleją wraz ze wzrostem produkcji, zależy od rodzaju stosowanej technologii.

3 grupy przyczyn występowania korzyści ze skali produkcji:

>    mająca związek z niepodzielnością procesu produkcji, rozumianą jako konieczność ponoszenia przez przedsiębiorstwo określonego minimum nakładów niezbędnego do prowadzenia działalności i niezależnego od rozmiarów produkcji. Minimum to jest nazywane kosztem stałym (bo jego wielkość nie zmienia się wraz ze zmianami wielkości produkcji). Przy niewielkich rozmiarach produkcji początkowo koszty nie zwiększają się wraz ze wzrostem produkcji. Występują więc korzyści skali, bo koszty stałe rozkładają się na większą produkcję, obniżając przeciętny koszt wytworzenia jednostki produktu. Przy dalszym wzroście rozmiarów produkcji przedsiębiorstwo musi m. in. zatrudnić więcej menedżerów, zainstalować więcej telefonów, co oznacza, że korzyści skali się wyczerpują. Krzywa kosztów przeciętnych przestaje opadać.

>    związana ze specjalizacją. Właściciel jednoosobowego przedsiębiorstwa jest zmuszony zajmować się wszystkimi sprawami związanymi z prowadzeniem firmy. W miarę jak przedsiębiorstwo rozwija się i zatrudnia coraz więcej ludzi, każdy pracownik może skoncentrować się na wykonywaniu pojedynczego zadania i zwiększać dzięki temu swoją efektywność.

>    produkcja na dużą skalę jest na ogół niezbędna, aby móc zastosować lepsze maszyny. Inżynierowie często powołują się na zasadę dwóch trzecich, która ma zastosowanie w przypadku wielu nakładów produkcyjnych i wyposażenia.