83328

czyni struktura gleju jest mniej odporna na stresy mechaniczne, a komórki glejowe regenerują się trudniej niż fibroblasty tkanki łącznej.

W komórkach o zsynchronizowanym metabolizmie np. komórkach Sertoliego odżywiających spennatocyty występują duże pola koneksonowe. Takie połączenie komunikacyjne i integrujące występuje często między komórkami gruczołowymi, co pomaga tym komórkom zsynchronizować swoją aktywność. Występują też między komórkami zarodkowymi podejmującymi określoną drogę różnicowania.

Komórki nerwowe wytwarzają między sobą połączenia synaptyczne 2 rodzajów: synapsy chemiczne i elektryczne Synapsy są tworzone też w kontakcie kom. nerwowej i mięśniowej. Synapsy charakteryzują się specyficznymi białkami błonowymi - są to kanały bramkowane neurotransmiterem (np. cząsteczką acetylocholiny, dopaminy lub serotoniny itp.) oraz pompy jonowe i receptory. Synapsy zapewniają przekazanie sygnału o cliarakterze elektrycznym (prąd czynnościowy) z jednej komórki nerwowej do drugiej, lub z komórki receptorowej do neuronu, z neuronu do kom. mięśniowej. Za synapsą sygnał jest przetwarzany na chemiczny, lecz w następnej komórce znowu przybiera charakter elektryczny. Dzieje się tak dzięki jednoczesnej sekrecji substancji neurotrasmitcra i szybkiej zmianie stężeń jonowych na skutek aktywowania kanałów i pomp jonowych.

B. Plasmodesmy - roślinne połączenia międzykomórkowe.

U roślin po zakończeniu kariokinezy następuje cytokineza, która polega na wytworzeniu przegrody pierwotnej w płaszczyźnie równikowej podziału. Bierze w tym udział specjalny układ mikrotubul rozciągających się między jądrami potomnymi - fragnioplast. Kieruje on pęcherzyki zawierające pektyny do płaszczyzny równikowej, tam zlewają się one w blaszkę środkową, która jest nadal poprzebijana mikrotubulami. W ten sposób zaznaczone są miejsca, gdzie w nowotworzonej ścianie pozostają połączenia między' protoplastami w formie kanalików wyścielonych plazmolemą Kanaliki te to plasmodesmy. Tkanki merystematyczne (roślinne tkanki embrionalne) cliarakteryzuje zwarte ułożenie komórek poprzedzielanych cienkimi ścianami pierwotnymi z licznymi plasmodesmami. W starszych zróżnicowanych tkankach obserwuje się rozwój wtórnych ścian komórkowych i zmniejszenie liczby plasmodesm, np. w miękiszu obserwuje się rozklejanie komórek, które tracą kontakt na znacznej powierzchni ściany bez plasmodesm. W cewkach w miejscu plasmodesm powstają jamki (szerokie otworki w ścianach komórek stykających się ze sobą powierzchnią boczną) a w rurkach sitowych łyka plazmodesmy są poszerzane i powstają otworki w ścianach poprzecznych tzw. pola sitowe Plasmodesmy zamykają się także w komórkach