85103

pokoleniom. Zapewnia to im ciągłość kulturową, czyli zapewnia trwanie, rozwój grupy społecznej.

Ten nurt nastawiony jest na wykorzystanie dóbr kultury. Trzeba korzystać z wartości, norm, ideałów, które w danej kulturze są. Podkreśla się tu dobro wspólne, które tworzymy wszyscy. Zadaniem pedagoga jest tworzenie takich sytuacji, aby wychowankowie mieli możliwość uczenia się poprzez naśladownictwo zachowań społecznie pożądanych - to podejście jest nastawione na tworzenie placówek opieki pozaszkolnej, placówek animacji, kultury, placówek wychowania równoległego. Daje również możliwość pedagogicznego ingerowania w środowisko, w którym źle funkcjonują. Takim środowiskiem jest również rodzina. Zadaniem pedagoga jest tworzenie instytucji wsparcia.

• Podejście metodologiczne

Rozumie środowisko jako przykład społecznych interakcji świadomych podmiotów. Jest to podejście humanistyczne, którego źródła nawiązują do koncepcji Floriana Znanieckiego. Znaniecki uważał, że środowisko jest to co człowiek w danym miejscu spostrzega i czego doświadcza - zwraca się uwagę na to ze środowisko jest rozumiane w sposób niematerialny. Najważniejsza w tym podejściu jest tradycja, obyczaje, wierzenia, z którymi się identyfikujemy i przypisujemy w naszym życiu znaczenie. Jeśli pedagog diagnozuje środowisko w tym podejściu, to diagnozuje środowisko niematerialne, czyli interesuje się tym jakie znaczenie ludzie przywiązują określonym wartościom zarówno materialnym jak i niematerialnym. To podejście przyjmuje, że rozwój człowieka poprzez proces rozwiązywania życiowych problemów, czyli nie można ze środowiska tych elementów wyodrębnić i likwidować, które mogą to wychowanie zakłócać, nie powinno się sztucznie stymulować rozwoju. Przyjmuje się że każdy ma w inny sposób reaguje na dane zjawisko, wartość. Każdy zbiera tylko sobie właściwe doświadczenia życiowe, które każdy interpretuje na swój własny sposób. I dopiero pod wpływem tych interpretacji ludzie podejmują działanie. Pedagog musi zwrócić uwagę jakie bodźce, reakcje wywołują w wychowanku. Ważne jest to co może sprawiać trudności, a co nie - proces wychowania powinien być procesem wzajemnego dopasowania się - wychowawca musi zwracać uwagę na reakcje wychowanka, który z kolei jest zobowiązany obserwować wychowawcę.

Pedagogika społeczna nie jest psychologią, ale zajmuje się rozwojem społecznym, który rozpatruje się na 3. poziomach koncepcji człowieka:

I.    ONTOLOGICZNY - stawiamy takie pytania kim jest człowiek, jaka jest jego struktura. Co warunkuje jego rozwój i środowisko - podstawowe twierdzenia dla pedagogiki społecznej.

II.    EPISTEMOLOGICZNY - jak człowiek poznaje, co może poznać, co warunkuje proces poznawania - odpowiedź - poznanie człowieka warunkuje środowisko - nasze możliwości poznawcze są uwarunkowane przez środowisko, w którym się rozwijamy.

III.    AKSJOLOGICZNY - jak człowiek działa, co warunkuje nasze działanie, jakie są cele naszego działania, jak funkcjonują wartości w naszym życiu - odpowiedź - > działania człowieka warunkuje środowisko. Cele naszego działania są związane z wartościami.

WNIOSEK:

Pedagogika społeczna przyjmuje, iż ukształtowanie człowieka jest efektem środowiskowych relacji, czyli dojrzałość społeczną zawdzięczamy środowisku społecznemu, w którym żyjemy.

KONTAKTY SPOŁECZNE - relacje z 2-gim człowiekiem są podstawą naszego rozwoju, zaspokojeniem naszych potrzeb. Rozwijamy się i stajemy się pełnoprawnym członkiem grupy społecznej poprzez naśladowanie wzorów zachowań, które w tym środowisku są akceptowane.