80133

Solidarność społeczna jako podstawa prawa:

a) Leon Duguit: (1859-1928), profesor prawa w Bordeaux, zajmował się prawem publicznym (we Francji jest to prawo konstytucyjne, państwowe i administracyjne), autor wielu dzieł, m.in.: „Państwa, prawa obiektywnego i prawa pozytywnego”, „Prawa społecznego, prawa indywidualnego i przeobrażenia państwa”.

• poglądy Duguita:

-    próbował przezwyciężyć pozytywizm prawniczy przez odwołanie się do socjologii i teorii społeczeństwa, zwłaszcza koncepcji E. Durkheima i A. Comte'a

-    punktem wyjścia dla jego teorii była krytyka abstrakcyjnych pojęć prawnych (np. abstrakcyjnie rozumiana suwerenność, osoba prawna, własność, wolność jednostki)

-    konsekwencją owej krytyki było uznanie, iż realną rzeczywistością jest nie suwerenne państwo, ale społeczeństwo (człowiek żyje w społeczeństwie, a organizacja społeczeństwa oparta jest na solidarności jednostek)

-    ustalanie reguł, będących wyrazem solidarności społecznej, należy do społeczeństwa (jednostkom przyporządkowane są określone funkcje)

-    Duguit protestował przeciwko pojęciu prawa podmiotowego, przeciw stwierdzeniu, że jednostce przysługują jakieś prawa

-    wprowadził własną definicję wolności: wolność człowieka integralnie wiąże się z funkcją społeczną jaką on spełnia w społeczeństwie, dlatego me można przeszkadzać mu w rozwoju jego osobowości fizycznej, intelektualnej i moralnej; człowiek z kolei nie może wybrać bierności, nie ma prawa do nieaktywności i lenistwa, jego wolność może zostać ograniczona przez rządzących, którzy mogą narzucić na „leniwego” człowieka określoną funkcję

-    prawo, uważał Duguit, nie jest wyrazem woli suwerennej, jest natomiast sprecyzowanym przez rządzących w normach prawnych obowiązkiem solidarności, którego treść może się zmienić zależnie od etapu rozwoju społecznego

-    w jego teorii widoczna jest chęć ograniczania indywidualizmu jednostki, a państwo pojmował jako organizację społeczeństwa, mającą na celu egzekwowanie reguł prawa