86867

swym zakresem uzgodnienia traktatowe. Aktualnie preferencje takie udzielone są 128 krajom i 22 regionom zależnym i maja głównie formę preferencji celnych.

Autonomiczna polityka handlowa opiera sie na jednostronnych regulacjach podejmowanych przez Rade - zazwyczaj w formie rozporządzenia - na wniosek Komisji Europejskiej. Dotyczą one kontyngentów ilościowych, importu dumpingowego, niedozwolonych praktyk handlowych ltp. Rada podejmuje decyzje większością kwalifikowana, jednak decyzje o nieprzyjeciu propozycji Komisji wówczas musi podjąć jednogłośnie. Rada upoważnia Komisje do wydawania przepisów wykonawczych. Przewidziane jest także wydawanie aktów tymczasowych przez Komisje i ostatecznych przez Radę.

Traktatowa polityku handlowa kształtowana jest na podstawie umów i porozumień międzynarodowych zawieranych przez UE z krajami trzecimi lub organizacjami międzynarodowymi.

Negocjacje są prowadzone przez Komisję, która porozumiewa sie ze specjalnym komitetem („Komitet Artykułu 133”), tj. powołanym przez Rade zespołem ekspertów z państw członkowskich do oceny postępowali prowadzonych w ramach WPH. W art. 133 TWE nie przewidziano udziału Parlamentu Europejskiego w procesie zawierania umów handlowych, jednakże odpowiednie komisje parlamentarne o przebiegu negocjacji są informowane przez Komisję, a po zakończeniu negocjacji - przez Radę. Miedzy podpisaniem a zawarciem umowy ma miejsce oficjalne powiadomienie Parlamentu Europejskiego. Przedstawiona procedura me wiąże innych organów Unii. ^negocjowane i zatwierdzone przez Komisje umowy przekładane sa Radzie, która zawiera je w imieniu Wspólnoty, działając na zasadzie kwalifikowanej większości. Zawarcie umów dotyczących handlu usługami lub odnoszących sie do komercyjnych aspektów własności intelektualnej wymaga - zgodnie z postanowieniami Traktatu Nicejskiego -jednomyślności Rady.

Instrumenty Wspólnej Polityki Handlowej: a) UNIA CELNA:

Wprowadzenie wspólnej zewnętrznej taryfy celnej stało się pierwszym krokiem w kierunku prowadzenia wspólnej polityki handlowej. Unia celna, jako podstawowe narzędzie tej polityki, została utworzona 1 lipca 1968 roku.

Wspólnota Taryfa Celna zawiera dwie podstawowe kolumny stawek celnych, tj. stawki konwencyjne i autonomiczne.

Stańki kanne my we stosowane sa w imporcie z krajów należących WTO lub którym została przyznana Klauzula Najwyższego Uprzywilejowania (KNU). Stańki autonomie stosowane są względnie rzadko wobec państw, któiym Wspólnota nie przyznała Klauzuli Najwyższego Upr zy wilej owama.

'OCfysokość stawek celnych wzrasta wraz ze stopniem przetworzenia importowanego

produktu, co powoduje wzrost tzw. efektywnej ochrony celnej. Sa stosowane następujące rodzaje

ceł:

^ ze względu na kierunek ruchu towarów: eksportowe, importowe, tranzytowe S ze względu na sposób obliczania: ad valorem (stawka procentowa od wartości), specyficzne (w zależności od liczby, objętości lub wagi), kombinowane (połączenie różnych kryteriów, np. 500 euro od sztuki samochodu + 5% podatku, jeżeli wartość samochodu przekracza określoną kwotę)

^ antydumpingowe, stosowane w przypadku, gdy towary importowane do Unii są sprzedawane przez kraj eksportujący po cenach niższych od krajowych cen rynkowych lub poniżej kosztów własnych produkcji.