80605

4)    Nowoczesne technologie, ułatwiają rekrutacje i mobilizację do ruchów społecznych (np. środki masowego przekazu).

5)    Rosnąca pula niezadowolenia, populacja upośledzonych (zarówno bezwzględnie, w sensie biedy czy bezrobocia, jak i relatywnie, w sensie niedościgania elit bogactwa i sukcesu).

6)    Ideologia aktywistyczna i progresywistyczna (podkreślająca wagę i potrzebę zmian)

7)    Reżim demokratyczny, większość społeczeństw nowoczesnych odchodzi od form dyktatorskich, autokratycznych czy totalitarnych.

8)    Pula wolnego czasu i energii uczestników (tego wymaga aktywność w ramach nich społecznego) a także innych zasobów niezbędnych do skutecznej działalności.

W rezultacie tych wszystkich okoliczności ruchy społeczne stanowią centralny aspekt tego co nazywamy

nowoczesnością.

Różnorodność ruchów społecznych; klasyfikacja:

1)    Ruchy reformatorski, „zorientowane na normy”(Neil Smelser); pragną dokonać modyfikacji zastanych sposobów postępowania, w szczególności przez zmianę norm regulujących postępowanie właściwe czy pożądane (przeważnie chodzi o normy prawne; może tez chodzić o normy obyczajowe czy moralne)

2)    Ruchy radykalne, rewolucyjne lub w terminologii Smelsera „zorientowane na wartość”- zmierzają do zmian najbardziej fundamentalnych dotyczących podstawowych zasad porządku społecznego, a także zmian wielostronnych, obejmujących różne obszary życia społecznego (np. występ ruchu solidarność).

3)    Inne rozróżniane to ruch nastawiony na innowacje (zmierza do wprowadzenia nowych norm i wartości) czy przeciwnie ruch zachowawczy (spizeciwia się zmianom i dąży do powstrzymania zmian już wprowadzonych). Paty „ruchów i kont micho w".

4)    Z perspektywy historycznej:

a)    Nowe ruchy społeczne- mchy o szerokim, heterogenicznym składzie uczestników, walczące o realizację uniwersalnych, postmaterialistycznych wartości: harmonii z przyrodą, ochrony środowiska, pokoju, emancypacji kobiet, zapewnienia praw mniejszości i grup eksploatowanych, obrony życia poczętego itp.; charakter uniwersalistyczny.

b)    Stare mchy społeczne- mchy społ. Występujące w imię interesów ekonomicznych lub politycznych wyraźnie wyodrębnionych segmentów społeczeństwa- klas społecznych, grup zawodowych, etnicznych, rasowych; charakter partykułarystyczny.

Repermar kontestacji (CharisTilly) różnice między akceptowanymi metodami działania w mchach społecznych.

5)    Ruchy antyglobalizacyjne- forma pośrednia między mchami starego i nowego typu Z starymi zbliża je-skupienie się na problemach ekonomicznych, idealogia antykapitalistyczna, skierowane głównie przeciwko wielkim multinarodowym korporacjom. Istotne jednak to, że protesty antyglobalizacyjne upodabniają się do nowych mchów społecznych, traktują swoje cele w kategoriach bardziej uniwersalnych, występując w imieniu wszystkich „zwykłych ludzi” przeciw zdemonizowanemu światu wielkiego biznesu i finansów. Walczą nie z biedą, eksploatacją czy uzależnieniem pewnych grup, ale z podporządkowaniem całej ludzkości rządom pieniądza i światowego kapitału. Wartości materialistyczne niegdyś partykularne, podniesione zostały do rangi wartości uniwersalistycznych.

DYNAMIKA RUCHÓW SPOŁECZNYCH:

Cztery warunki, które muszą kolejno, kumulatywnie wystąpić, aby ruch mógł powstać:

1)    Musi wytworzyć się „sprzyjający kontekst strukturalny” (w term. E. Durkheima- anomia społeczna: niepewność co do przyszłości społeczeństwa, nieprzejrzystość jego funkcji...)

2)    Według Smelsera- pojawienie się „strukniralnego napięcia”: w społeczeństwie pojawić się muszą sprceczności interesów i wartości pomiędzy jego różnymi segmentami oraz związane z tym antagonizmy i konflikty.

3)    „Uogólnione przekonania”: to co nazywał „strukturalne napięcie” musi być zauważone, zdefiniowane, zinterpretowane i przeżyte emocjonalnie.! Relatywna deprawacja- pojawia się wtedy gdy „krzywa osiągnięć”, a więc rzeczywistych warunków życiowych, rozchodzi się z „kraywą aspiracji”, a więc wizją takich warunków, które powinny nam być dane, tak jak dane są innym, bo nam też słusznie i sprawiedliwie się należą.]

4)    „Zdarzenie inicjujące”- jakieś zdarzenie indywidualne, partykularystyczne, ale o takim wydźwięku symbolicznym czy emocjonalnym, że stanowi wstrząs dla zbiorowości i mówiąc skrótowo, wyprowadza ludzi na ulice.