s03 (9)

w technologii, ułatwiające i usprawniające produkcję. Do wybuchu wojny w 1939 r. zdołano wyprodukować 308 samolotów i wyposażyć w nie 9 dywizjonów. W dniu przystąpienia Wielkiej Brytanii do wojny, tj. 3 IX 1939 r. zamówienia opiewały na 2160 samolotów.

Owa pierwsza wersja seryjna samolotu Spi-tfire oznaczona była jako Spitfire Mk. I. Łącznie wyprodukowano 1566 egzemplarzy tej odmiany. Samoloty wyposażone były w silniki Rolls-Royce Merlin II (174 pierwsze maszyny seryjne) i Rolls-Royce Merlin III. Ich uzbrojenie składało się z 8 karabinów maszynowych w skrzydłach w tzw. płacie „A”, 30 maszyn wyposażono w skrzydła ,,B”, z działkami 20 mm i karabinami maszynowymi. Samoloty opuszczały wytwórnię bez opancerzenia, które montowano dodatkowo dopiero później.

Następna odmiana konstrukcyjna samolotu miała oznaczenie Spitfire Mk. II, budowana jako Mk. IIA (z płatem „A”) i Mk. IIB (z płatem „B"). Było to rozwinięcie wersji Mk. I. Samoloty Mk. II, budowane w zakładach Castle Bramwich, wyposażone były w silniki Rolls-Royce Merlin XII i zawierały już 33,1 kg opancerzenia. Łącznie zbudowano 920 egzemplarzy tej wersji — 750 Mk. IIA i 170 Mk. IIB. Dywizjony angielskie zaczęły otrzymywać tę wersję samolotu pod koniec 1940 r.

Następna wersja samolotu Spitfire, to Mk. III. Mimo zamówień opiewających na 1000 sztuk, nie wyszła ona poza stadium eksperymentalne. Zbudowano tylko dwa prototypy, przebudowując płatowce Mk. I. Samoloty miały chowane kółko ogonowe i opancerzenie o masie 40 kg. Oznaczenie Mk. IV początkowo otrzymały projektowane Spitfire z silnikiem Griffcm, później zastosowano je do samolotów rozpoznawczych Spitfire PR IV, które pochodziły z przebudowy wersji Mk. V.

Na początku 1941 r. rozpoczęto wprowadzanie dalszych istotnych zmian konstrukcyjnych — bezpośrednio na liniach montażowych bieżącej produkcji. W płatowpach Mk. I i Mk. II wzmocniono podłużnice kadłuba i łoże silnika, samoloty otrzymały silniki większej mocy i opuszczały wytwórnie już jako Spitfire Mk. V. W miarę stojących do dyspozycji zapasów silników przebudowano stopniowo również pewną liczbę gotowych płatowców Mk. I i Mk. II. W końcowych seriach wersji Mk. V wprowadzono lotki z pokryciem metalowym. Masa opancerzenia wzrastała stopniowo w zależności od odmiany do: 58,5 kg dla odmiany „A”, 68,9 kg dla odmiany „B” i 87,5 kg dla odmiany „C”.

Odmiany ,,A’’, „B” i „C” różniły się konstrukcją płata, zależnie od zastosowanego uzbrojenia. Wersja Mk. VB miała swoją dalszą odmianę — był to samolot Spitfire L.F. VB, przystosowany do działań na małych wysokościach. Łącznie wyprodukowano 6479 egzemDlarzy Spitfire Mk. V — 99 Mk. VA. 3933 Mk. VB, 2447 Mk. VC i samolotów w wersji fotorozpoenawczej.

Pozytywne rezultaty osiągane w produkcji i bojowym zastosowaniu samolotu Spitfire Mk.V zachęcały nie tylko do dalszego rozwoju, ale też do przystosowania tego myśliwca do działań morskich z pokładu lotniskowców. Powstał w ten sposób samolot pokładowy pod nazwą Seafire.

Rodzina samolotów Spitfire — wersje Mk. I - Mk. V

3