90614

na rys. 7.18b jest połączeniem doczołowo-zaklad-kowym. W tym przypadku słup wyposażono w skośny wspornik, co zwiększa nośność tego naroża ramy. Usztywniony żebrami poprzecznymi pas dolny rygla dachowego jest połączony z blachą czołową (wieńczącą słupa). Z kolei pionowa blacha wieńcząca rygla dachowego jest połączona w styku zakładkowym z pasem zewnętrznym słupa. Omawiane rozwiązanie nie jest zalecane z uwagi na trudny do identyfikacji model obliczeniowy, a także kłopotliwe wykonawczo „dopasowanie” (przyleganie) dwóch płaszczyzn styku (doczołowej i zakładkowej).

Zaleca się stosować styki skośne (rys. 7.18c) oraz pionowe (rys. 7.18d-=-g) z blachą czołową wysuniętą poza pas rozciągany (rys. 7.18c-=-g). Wówczas ramię dla skrajnego rzędu śrub jest większe niż w rozwiązaniu ze skosami od strony ściskanej i potrzebna jest mniejsza liczba łączników. W nieużebrowanych stykach (rys. 7.18c, d) należy przewidzieć grube blachy czołowe, aby nie występowało ich odkształcenie (efekt dźwigni). Można jednak zastosować nieco cieńszą blachę czołową tygla, gdy jej wystająca krawędź jest usztywniona żebrem (rys. 7.18e). W celu ułatwienia montażu slup jest wyposażony w stołeczek, na którym opiera się blacha czołowa rygla dachowego (rys. 7.18d, e, f) W osi pasów tygla slupy styku doczołowego są usztywnione żebrami poprzecznymi lub przeponami (rys. 7.18d, e). Alternatywnym rozwiązarriem, irsztywrriającym pasy słupa, jest wprowadzerrie blacli-przykladek (rys. 7.180 gruboścr tp = d (gdzie d — średrrica śruby). Należy wówczas sprawdzić wytężenie styku pasa i średnika w slupie. Zaletą tego rozwiązania jest możliwość wyeliminowania trudnych do wykonarria poprzecznych żeber usztywniających slup.

Na rysuitkach 7.18g, Ir pokazarro styk montażowy rygla dachowego ze slupem pośl ednim w hali wielonawow^rej. Ciągły tygiel (rys. 7.18g) opiera się przegubowa na slupie pośrednim. Rygle dachowe sąsiednich przęseł ramy są połączone w doczołowym styku śrubowym usytuowanym w osi słupa. Blachy czołowe, wystające poza obrys dwuteowego rygla, są u góry usztywnione żebrami, w dole zaś opierają się na blasze poziomej głowicy słupa.

Połączenie rygla dachowego ze slupem pośrednim (rys. 7.18h) realizuje schemat węzła sztywnego (przenoszącego moment zginający). W tym przypadku zastosowano, usztywnioną żebrami, blachę poziomą głowicy słupa, która pełni rolę elementu czołowego styku. Pas dolny ciągłego tygla dachowego (usztywniony żebrami pionowymi) jest połączony ira śruby z blaclrą poziomą słupa.

Na rysunku 7.19 pokazano przykłady kalenicowych, śrubowych styków doczołowych ram pelnościennych. W ustrojach o malej rozpiętości i niewielkim obciążeniu projektuje się styki o konstrukcji pokazanej na rys. 7.19a. Więk