91615

Oświecenie przynosi najwięcej zmian w dramacie, teatrze, aktorstwie oraz sposobie przedstawiania. Jest to epoka wielkich aktorów. Wzrasta liczba teatrów. Paryż w 1784 r. ma ich już 10. Każde większe miasto buduje okazale teatry, żeby lepiej się zaprezentować.

W urządzeniu teatrów i sceny nic się nie zmienia. Zmiany zachodzą za to w kostiumach - do tamtej pory były tylko trzy rodzaje kostiumów.

W XVIII w. udaje się usunąć ze sceny widza.

Franciszek Józef Talma:

•    francuski aktor i reformator teatru

•    dominacja opery i języka operowego (w Polsce nie śpiewało się go po polsku)

•    z inspiracji malarza Dawida w prowadza kostium historyczny - przybliżenie epoki, po raz pierwszy w Brutusie Waltera

•    zmiany w interpretacji roli - gest związany z tekstem, to już nie tylko popis dla popisu

•    wyzwala aktora (w sztuce aktorskiej) ze stylu klasycznego

Talma jako aktor:

•    aktor interpretuje się

•    próba wyswobodzenia aktora z rytmu wiersza - chciał by aktor wyrażał swe uczucia, a nie skandow^fal

•    wyrażanie uczuć niemą grą (nie tylko recytowaniem)

•    role z repertuaru klasycznego ukazywał w sposób romantyczny

•    nadawał postaciom cechy narodowości i cechy epoki

Carl Goldoni:

•    sięgał do tradycji commedii delParte, będącej rodzajem plebejskiej komedii

•    byl tylko konspekt inscenizacji, najważniejsza była improwizacja (świetnie przygotowana)

•    sprawca największych przeobrażeń w komedii, który połączył nieokrzesaną plebejską komedię z walorami literackimi

•    zachował typy postaci zwane „maskami”

•    znakomicie portretował charaktery kobiet

•    tworzył dla znajomych aktorów i aktorek

•    jest autorem ponad 250 sztuk, sławę przyniósł mu Sługa dnóch panów