93809

spektaklu, dokonuje się podwójna konkretyzacja: tekst dramatyczny projektuje intencjonalnie (poprzez didaskalia i dialogi) I pewno przodmioty (up. osoby dramatu), które z kolei Rą przejęte i zrealizowane przez realne przedmioty (aktorów), ukazujące/ się na Rcenie w odpowiednich wyglądach, wizualnych i akustycz-'

Dych.

Dla powstania spektaklu niezbędna jest konkretyzacja za pomocą aktorów. Ale nie stanowią

oni części widowiska teatralnego/spektaklu. Stanowią jedynie jego bytową podstawę, bowiem

spektakl jest wynikiem intelektualnego działania, świadomego oglądu przez widzów.

Steinbeck te teorie rozwinie nieco dalej, wyróżniając w istocie trzy etapy konkretyzacji:

On to dopowie, że proces prowadzący od tekstu dramatycznego do spektaklu i jogo odbioru, może byó pojęty jako potrójna pro-I jekcja i potrójna konkretyzacja. Te trzy projekcje są emitowane ¹ kolejno 1) przez dramatopisarza 2) przez zespól teatralny (insce-| nizator, reżyser, scenograf, aktorzy...) i 3) przez obraz sceniczny j jako całość, powstały ze współdziałania słuchowych i wizualnych wyglądów przedmiotów reprezentujących.

Sekwencji projekcji towarzyszy sekwencja konkretyzacji, z których każda realizuje poprzednią projekcję. Finalnej konkretyzacji, zamykającej spektakl, dokonuje widownia; ale życie inscenizacji przedłuża również krytyka teatralna i wznowienia teatralne.

Spektakl nie jest jednak realizacją dzieła literackiego, bo pewne warstwy tekstu nigdy nie

mogą zostać przełożone na język teatru (zupełnie inaczej niż było u Gouhieri).

4 funkcje mowy w widowisku teatralnym: