94489

354. KONTRAKT PRZECHOWANIA (DEPOSITUM).

Kontrakt przechowania (depositum) należał do kontraktów realnych a polegał on na oddaniu przez jedną osobę zwaną deponentem osobie drugiej zwanej depozytariuszem jakiejś rzeczy ruchomej w bezpłatne przechowanie z obowiązkiem jej zwrotu na każde wezwanie. Depozyt należał do kontraktów opartych na dobrej woli był on dwustronnie zobowiązujących niezupełnych tzn. że deponent mógł stać się również dłużnikiem jeżeli depozytariusz w związku z przechowaniem rzeczy poniósł jakąś szkodę majątkową. Kontrakt ten jako nieodpłatne leżał w interesie deponenta i dlatego odpowiadał on za omnis culpa podczas gdy przechowawca odpowiadał jedynie za dolus ewentualnie culpa lata.

W Rzymie wykształciły się oprócz normalnego depozytu jeszcze inne formy tego kontraktu którymi były : depozyt konieczny ustanawiany w sytuacjach nadzwyczajnych, depozyt nieprawidłowy przedmiotem którego były rzeczy określane jako genus czyli zamienne którymi mógł dzierżyciel obracać i w dowolny sposób dysponować lecz zmuszony był do zwrotu ich w tej samej ilości oraz depozyt sekwersowy który objawiał się podczas sporów o daną rzecz i powstawał na skutek złożenia jej u depozytariusza do chwili zakończenia sporu.