100278

1. Przechowanie (depositum).

Depositum był kontraktem realnym, dwustronnie zobowiązującym niezupełnym, bonae fidei. Jego treścią by ł nhnwinrefc bezpłatnego przechowania cudzej rzeczy.

Składający rzecz na przechowanie to deponent, a przechowawca - depozytariusz. Deponent: a) nie musiał być właścicielem rzecz)', b) pozostawał nadal jej posiadaczem (ewentualnie właścicielem), c) mógł żądać wydania zdeponowanej rzeczy w każdej chwili, d) odpowiadał za omnis ciiI/hi (miał korzyść z kontraktu). Depozytariusz: a) był tylko dzierżycielem rzecz)' zdeponowanej i nie miał korzyści z kontraktu (odpowiadał za dolus i nil/w lala), b) nie mógł korzystać z rzecz)', a także nie mógł pobierać z niej pożytków, c) odpowiadał za furtum rei oraz furtum usus.

Ochrona procesowa Deponent mógł dochodzić zwrotu rzeczy lub jej wartości wraz z pożytkami za pomocą actio depasiti direcla. Skutkiem ubocznym była infamia. Depozytariusz dochodził swoich należności z tytułu ewentualnych wydatków za pomocą conirarium depasiti iudicium (a. depositi contrarium).

Szczególnymi rodzajami depozytu byl:

depozyt konieczny (depositum necessariuni) - dochodził do skutku w wyjątkowych okolicznościach np. pożar. Nieuczciwy przechowawca odpowiadał na podwójną wartość przechowanego przedmiotu (mi dapl urn)

depozyt nieprawidłowy (</. irregulare) - tutaj przedmiotem przechowania były rzecz)' zamienne np. pieniądze. Depozytariusz mógł ich używać, miał obowiązek zwrotu takiej samej ilości takich samych rzeczy

depozyt sekwestrowy (d. seąuestre) - dotyczył rzecz)' spornej, którą na czas trwania sporu składano w ręce osobnego przechowawcy.