95182

Cele stabilizacyjne

Stabilizacyjnymi celami polityki gospodarczej określa się dążenia państwa do zapewnienia:

a)    wysokiego stopnia wykorzystania czynników wytwórczych,

b)    stabilnego w czasie poziomu cen.

c)    równowagi bilansu płatniczego.

d)    wysokiego i zrównoważonego wzrostu gospodarczego.

Zalecenia w odniesieniu do celów stabilizacyjnych:

-    bezrobocie nie powinno przekraczać 4%

-    powinno dążyć się do zerowej stopy wzrostu cen

-    PKB powinno wzrastać 3% rocznie

Cele stabilizacyjne polityki gospodarczej nie zawsze muszą być zgodne, lecz mogą mieć nawet sprzeczny charakter. Na przykład w teorii ekonomii dość powszechnie uznaje się, że nie można jednocześnie osiągać stanu pełnego wykorzystania czynników produkcji, mierzonego zazwyczaj poziomem bezrobocia, oraz utrzymywać stabilnego systemu cen. Bezrobocie jest bowiem konsekwencją niedostatecznego popytu, a wzrost cen nadmiernego popytu. Jeżeli zatem dąży się do zmniejszenia bezrobocia poprzez pobudzanie popytu, to nie można jednocześnie osiągać stabilności cen, i odwrotnie. Zjawisko to często ilustruje się tzw. krzywą Philipsa, która pokazuje, że wraz ze spadkiem bezrobocia następuje wzrost cen, a spadek cen oznacza wzrost bezrobocia.

Genezę celów polityki stabilizacyjnej wiąże się z reguły z okresem kryzysu w gospodarce światowej w latach trzydziestych XX w. W tym czasie nastąpił w wielu krajach nawrót do polityki protekcyjnej. Zaistniał także zakrojony na szeroką skalę interwencjonizm państwowy w gospodarce rynkowej.

Po drugiej wojnie światowej państwa zachodnie realizowały różne cele stabilizacyjne. Zakres tych celów był oczywiście różny w poszczególnych państwach. Zmieniał się też w czasie, w zależności od skali takich zjawisk, jak bezrobocie, inflacja, tempo wzrostu gospodarczego, saldo wymiany zagranicznej, deficyt budżetowy itd.