97379

Urzędy centralne:

Dzieliły się na nadworne i na koronne. Nie można ich utożsamiać, że jedne były państwowe a drugie dworskie. Najwcześniej urzędami ogólnopaństwowymi stał się urząd kanclerza i pod kanclerza. Przyjęła się nazwa Kanclerza Królestwa Polskiego lub Kanclerza Koronnego, a także podkanclerza Królestwa Polskiego lub podkanclerza koronnego.

Różnica pomiędzy kanclerzem a podkanclerzem polegała na tym, że kanclerz pieczętował większą pieczęcią, a podkanclerz mniejszą. Jednak znaczenie i ranga obu pieczęci była taka sama.

Z czasem powstał urząd centralny podskarbiego, nazywanego też krakowskim, który z czasem zaczął tytułować królewskim. Podskarbi królewski później nazywany koronnym sprawował pieczę nad skarbem królewskim, w którym były przechowywane insygnia królewskie (korony, berła, jabłka królewskie, biżuteria).

W połowie XIV wieku pojawił się nowy urząd - marszałka dworu. Pojawił się on najpierw w piastowskich księstwach na Śląsku. Zwyczaj przyjął się w koronie i od końca XIV wieku pojawił się urząd marszałka królestwa polskiego (albo koronnego). Od XV wieku zaczął nosić nazwę marszałka koronnego. Marszałek zarządzał dworem - służbą, paziami.

Łączenie urzędów:

Był to proces, z którym walczyła szlachta, występując przeciwko łączeniu urzędów. Proces łączenia urzędów dwóch księstw, z ziem pozbawiał szlachtę honorowych stanowisk, a z drugiej strony dodatkowych dochodów materialnych.

Sprzedaż urzędów:

W Polsce pojawił się również zwyczaj sprzedaży urzędów. Z założenia sprzedawać je powinni król, traktując sprzedaż jako dodatkowe źródło swojego dochodu. Z czasem sprzedażą zajęła się także królowa.

W Polsce urzędy były dożywotnie i związane z nimi konkretne dochody.