98151

Poświadczenie podpisu polega na tym, że notariusz lub inny upoważniony urzędnik zamieszcza na umowie stosowną klauzulę, w której stwierdza własnoręczność podpisu złożonego przez wskazaną w tej klauzuli umowę.

Data pewna stanowi natomiast, że czynność została dokonana w określonym czasie, co może uczynić notariusz, który poświadcza datę (dzień, miesiąc i rok) na okazanym mu dokumencie, a na żądanie stron także godzinę i minutę okazania tego dokumentu. Nadto powinien wymienić w poświadczeniu imię, nazwisko i miejsce zamieszkania osoby, która dokument mu okazała, a także datę i oznaczenie miejsca jego sporządzenia, a na żądanie również godzinę, oznaczenie kancelarii, swój podpis i swoją pieczęć.

Czynność prawna ma datę pewną także w wypadkach następujących:

1.    w razie stwierdzenia dokonania czynności w jakimkolwiek dokumencie urzędowym - od daty dokumentu urzędowego;

2.    w razie umieszczenia na obejmującym czynność dokumencie jakiejkolwiek wzmianki przez organ państwowy, organ jednostki samorządu terytorialnego albo przez notariusza - od daty wzmianki.

Natomiast w razie śmierci jednej z osób podpisanych na dokumencie, datę złożenia przez tę osobę podpisu na dokumencie uważa się za pewną od daty śmierci tej osoby.

Forma aktu notarialnego polega na tym, że notariusz współuczestniczy w redagowaniu treści oświadczeń woli, spisuje treść tych oświadczeń, odczytuje je stronom, na końcu zaś podpisuje. Oryginalne akty notarialne pozostają w kancelarii notarialnej, natomiast strony otrzymują ich wypisy, które są dosłownym powtórzeniem oryginałów i mają walor dokumentów oryginalnych.

Swoboda umów to zasada prawa zobowiązań polegająca na przyznaniu podmiotom prawnym ogólnej możliwości zawierania i kształtowania treści umów w granicach zakreślonych przez prawo. Na swobodę umów składają się cztery elementy:

1.    swoboda w zawieraniu umowy

2.    swoboda w wyborze kontrahenta

3.    swoboda w kształtowaniu treści umowy

4.    swoboda w wyborze formy zawarcia umowy

Zakres swobody umów wyznacza treść lub cel stosunku zobowiązaniowego, które nie mogą sprzeciwiać się właściwości (naturze) tego stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

W szczególnych przypadkach zasada swobody umów może zostać wyłączona lub ograniczona przez ustawę z uwagi na wyższe racje prawem chronione. Administracyjny przymus zawierania umów przez przedsiębiorców z konsumentami funkcjonuje w prawie przewozowym, telekomunikacyjnym i energetycznym.

Ustawodawca w celu ochrony pewności obrotu wprowadził pewne ograniczenia co do formy zawierania umów. Na przykład umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Niezachowanie tej formy powoduje nieważność umowy.

Nominalizm pieniężny to zasada prawna umożliwiająca dłużnikowi zwolnienie się ze zobowiązania pieniężnego przez zapłatę na rzecz wierzyciela sumy nominalnej, tzn. sumy w znakach pieniężnych danego kraju, przedstawiającej tę samą wartość, co przy zaciąganiu zobowiązania. Zasada ta nie uwzględnia zmiany siły nabywczej pieniądza pomiędzy powstaniem    zobowiązania    i    jego    wykonaniem.

Przeciwieństwem zasady nominalizmu jest zasada waloryzacji świadczeń pieniężnych, zezwalająca na modyfikację wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia przez dłużnika, w zależności od zmiany sity nabywczej pieniądza. Na gruncie polskiego ustawodawstwa dominująca jest zasada nominalizmu, od której istnieją jednak wyjątki na rzecz zasady waloryzacji świadczeń pieniężnych.

Dodatkowe zastrzeżenie umowne ma na celu zwiększyć trwałość umowy i zabezpieczyć jej wykonanie.

Wśród dodatkowych zastrzeżeń umownych wyróżniamy:

• kodeksowe