98908

w społeczności międzynarodowej.

Na ostateczną konkluzję nie miała wpływu okoliczność, że OWP miała status obserwatora przy ONZ.

b) On (podmiot) jest owego państwa elementem. Termin państwo ma charakter abstrakcyjny i obejmuje różne agend i jednostki organizacyjne wykonujące prerogatywy suwerennego państwa. Na immunitet powołać się zatem mogą:

i.    Rząd, ministerstwa, głowa państwa, urzędy dyplomatyczne i konsularne. Na marginesie dodać należy, że na gruncie polskiej proceduiy cywilnej ambasada nie ma biernej zdolności procesowej i nie może być pozywana.

Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2007 roku (I CSK 6/07)

Powód zawarł umowę z ambasadą jednego państw członkowskich UE, której przedmiotem było wynajęcie domu z ogrodem w Konstancinie. Umowa została zawarta na czas określony (tj. pięć łat). Umowa została jednak zerwana przez ambasadę na 14 miesięcy przed jej wygaśnięciem. Wynajmujący (współwłaściciele nieruchomości) wnieśli sprawę do sądu wskazując jako pozwanego ambasadę. Powodowie domagali się zapłaty czynszu za 14 miesięcy.

Sąd Najwyższy utrzymał w mocy rozstrzygnięcia sądów niższych instancji odrzucające pozew bez merytorycznego rozpatrzenia. Stwierdził, że misja dyplomatyczna nie jest podmiotem odrębnym od państwa obcego. Państwo zaś (jako byt abstrakcyjny) działa przez swoje organy. O tym, jaki ma to być organ - decyduje jego prawo ojczyste. Rzeczą powoda jest właściwe wskazanie tego organu. Skoro powód nie wskazał właściwego organu, przeciwko któremu postępowanie miało się toczyć (a jak już podniesiono: organem takim nie jest ambasada), zasadnym było odrzucenie pozwu.

ii.    Części składowe państw federalnych oraz jednostki podziału administracyjnego w państwach jednolitych o ile działają one w wykonaniu suwerennych kompetencji państwa.

iii.    Inne podmioty i agendy wykonujące prerogatywy władzy państwowej lub kontrolowane przez państwo.

Auster v. Ghana Airways Ltd. (sąd apelacyjny USA, 2006 rok)

Zgodnie z art. 17 Konwencji warszawskiej o ujednostajnieniu niektórych prawideł, dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego (z 1929 roku):

„Przewożący odpowiedzialny jest za szkody wynikłe w razie śmierci, zranienia lub wszelkiego innego uszkodzenia ciała, którego doznał podróżny, jeśli wypadek, który spowodował szkodę, zdarzył się na pokładzie statku powietrznego lub podczas wszelkich czynności związanych z wsiadaniem i wysiadaniem”.

Powyższe postanowienie znajduje jednak zastosowanie wyłącznie do „przewozów międzynarodowych”, tzn. przewozów spełniających warunki określone w ust. 2 ust. 1, tzn. przewozów, w ramach których:

-    miejsce wyruszenia i miejsce przeznaczenia znajdują się na terytoriach dwóch różnych państw-stron Konwencji,

-    miejsce wyruszenia i miejsce przeznaczenia znajdują się na terytorium jednego państwa-stron Konwencji, ale w ramach wykonywania danego przewozu przewidziane było lądowanie na terytorium innego państwa- strony konwencji.

Przewóz krajowy (np. z Warszawy do Krakowa) może być traktowany jako „przewóz