1352738237

obszarach przenośni, porównań i alegorii, czasem nawet godzi się mu po igrać, uzbroić w

rynsztunek satyry

o o a ,r ©

Przytępiać ostrze zbyt dolegliwych pocisków, wesołością koić zasępione

politycznymi niesnaskami twarze, dobrodusznością zbliżać przeciwników, być tym, czym jest przy wspólnej biesiadzie pogadanka po swarliwym zgromadzeniu - odetchnieniem i początkiem zgody oto właściwe powołanie felietonu. Winien zachować oblicze dziennika, ale być rozmarszczonym

onego wyrazem

i (7

Koźmain krytykował fakt, że felieton był wówczas wykorzystywany w walce

poi ityczn ej

3

nie chciał, żeby pojawiały się w felietonach tematy „uczone¹¹, preferował natomiast

tematy anegdotyczne i jasny i zwięzły styl.

Podobny stosunek do felietonu miał Czesław Jankowski, który podkreślał przejrzysty, dosadny stył i potoczność wypowiedzi z aforyzmami, paradoksami, pointami. Felitonista według niej powinien być sarkastyczny, spostrzegawczy i mieć poczucie humoru. Jankowski formułował własną definicje felietonu: „Felieton to pewien rodzaj twórczości piśmienniczej, coś zupełnie tak

niepochwytnego

$

a

się doskonale odczuć, jak liryzm

a o o

Istotę jego stanowi ów

niepochwytny, subtelny; kunsztowny, ze specjalnego płynący uzdolnienia, felietonistyczny spośob podania czytelnikowi danego tematu. “⁷⁽⁵

Cechy felietonu posiadała w XIX. wieku popularna kronika. Nazwa ta pochodzi z

W

starorzymskiego „chronica“, w której notowano wydarzenia w chronologicznym porządku

kronice poświęcono uwagę tematom aktualnym, dotyczącym konkretnych przejawów życia

Według

Zbigniewa Mitznera kronika to:

33

j c

.]publicysty czno-literacki różnorodny przegląd

wydarzeń, dokonywany w określonych odstępach czasu przeważnie co tydzień, przez tego samego

“77

autora. Cechą charakteiystyczną kroniki jest jej osobisty ton [...]

Najwybitniejszym autorem kronik w 19. wieku był Bolesław Prus. Jego kroniki były drukowane ponad trzydzieściupięciu lat w Niwie, Tygodniku Ilustrowanym, Karieru Warszawskim,

Karieru Codziennym. Jego kroniki według B. Chudzińskiego⁷⁸ można podzielić na przeglądowe

(synkretyczne), problemowe (eseistyczne) i dysertacyjne (popularno-naukowe). W jego kronikach

pojawiały

się

gatunki pograniczne, jak na przykład list, gawęda, obrazek

(w

kronikach

przeglądowych), esej

dyskurs

3

monografię

aforyzm, paradoks (w kronikach eseistycznych),

dokumenty, rozprawy, wywody naukowe (w kronikach dysertacyjnych).⁷⁹ Jak dalej wymienia

Chudziński, w kronikach Prusa można spotykać się z monologami, dialogami

3

rozmowami

3

75    Chudziński E.: Felieton. Geneza i ewolucja gatunku w: Dziennikarstwo i świat mediów. Universitas, Kraków 2000

str. 197-204.

76    Tamteż

77    Klein T.: Felieton - niektóre historyczne i teoretyczne aspekty gatunku In: Polonistyka 1983, nr. 4, str. 260-266.

78    Chudziński E.; Felieton. Geneza i ewolucja gatunku w: Dziennikarsko i świat mediów. Universitas, Kraków 2000,

str. 197-204.

79    Tamteż

30