2.1. Język programowania Python
Oprogramowanie napisane jest w języku Python. Język ten stworzył Guido van Ros-sum w roku 1991. Główne cechy tego języka to:
• czytelna składnia,
• prostota i szybkość pisania oprogramowania,
• otwartość kodu,
• bogate możliwości standardowych bibliotek,
• pełna modułowość,
• bogata baza dodatkowych modułów rozszerzających możliwości języka,
• dynamicznie określanie typu zmiennych podczas działania programu,,
• pamięć zarządzana jest automatycznie poprzez tzw. Garbage Collector (zbieracz śmieci),
• możliwość napisania rozszerzeń w języku C lub C++,
• obsługa błędów bazująca na wyjątkach.
Język ten nie narzuca żadnych konkretnych paradygmatów programowania. Oprogramowanie może być pisane zarówno obiektowo jak i proceduralnie. Dużą zaletą jest także fakt, że Python zdejmuje z programisty obowiązek zarządzania pamięcią dzięki zaimplementowanemu Garbage Collectorowi. Jest to specjalny mechanizm, który przez cały czas działania programu monitoruje obszar pamięci wykorzystywany przez program oraz zwalnia niewykorzystywane zasoby. Oczywiście wiąże się to ze zmniejszeniem wydajności pracy programu, jednak w wielu przypadkach będzie to niezauważalne.
Obecnie rozwijane są dwie wersje języka Python: 2.7 oraz 3.3. Aktualnie wersja 2.7 jest bardziej popularna i istnieje dla niej więcej kompatybilnych modułów niż w przypadku wersji 3.3, dlatego ta wersja została wykorzystana do napisania programów. Istnieje wiele różnych implementacji języka Python. Najpopularniejsze z nich to: