04

7

Wstęp

1.3. Język programowania

Do tworzenia programu sterowniczego potrzebny jest określony, standardowy język programowania, który ma swoją składnię (syntaktykę). Składnia ta umożliwia określenie zadania sterowniczego, które powinno zostać zrealizowane przez sterownik z programowalną pamięcią. Poszczególne firmy produkujące sterowniki opracowały również swoje języki programowania — niestety różne. Różnice te dotyczą najczęściej szczegółów. Podstawą do opracowania rozwiązań zadań niniejszego zeszytu był język programowania sterowników systron S 400 firmy SCHIELE. Język ten zgodny jest w najważniejszych punktach z normą DIN 19239. Jednakże zadania są tak sformułowane, że można je bez problemu rozwiązać, stosując inne sterowniki (np. sterownik SUCOS PS-3 firmy Klóckner-Móller).

••• • • »* »• »»	»»• Si ”, 14 ' ** • * **
	*•• . % V

SYSTRON S 400

Sterownik z programowalną pamięcią w postaci zwartej

SYSTRON S 200

Sterownik z programowalną pamięcią w postaci modułowej

1.3.1. Ważniejsze operacje (rozkazy)

Każdy sterownik z programowalną pamięcią dysponuje, w zależności od swojej wielkości i producenta określonym zasobem rozkazów. Poniżej przedstawiono krótko najważniejsze z nich.

L    Ładuj    Jest to rozkaz, którym rozpoczyna się program sterowniczy. Rozkaz ten

musi również wystąpić po każdym znaku przyporządkowania (=).

W niektórych językach programowania program sterowniczy rozpoczyna się funkcją iloczynu U lub sumy logicznej O.

U    AND    Rozkaz tworzący funkcję iloczynu logicznego AND dwóch operandów.

W niektórych językach programowania rozkaz ten jest oznaczany literą A (AND).

=    Przyporządkowanie    Wynik funkcji logicznej jest przyporządkowywany jednemu z operandów

(np. jednemu z wyjść sterownika).

PE    Koniec programu    Rozkaz kończący każdy program sterowniczy.