3784500334

Socjografia twórców ekonomii 121

jał swoje zainteresowania ekonomiczne, a następnie wyjechał na badania naukowe do Szwecji, Norwegii i Wielkiej Brytanii, gdzie pracował naukowo w London School of Economics oraz Oxford University. Po powrocie do Polski uzyskał tytuł oraz stanowisko profesora w Zakładzie Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk oraz Szkole Głównej Planowana i Statystyki w Warszawie. M. Kalecki uznawany jest za najbardziej oryginalnego polskiego ekonomistę, opracował m.in.: nowatorską teorię koniunktury, która wyprzedziła model J.M. Keynesa, teorię alokacji nierynkowej, teorię wzrostu gospodarki socjalistycznej, hipotezę „politycznego cyklu koniunkturalnego” oraz uzasadniał potrzebę skutecznego interwencjonizmu w gospodarce rynkowej.

6. Ekonomiści zawodowi

Ekonomiści zawodowi (profesorowie ekonomii) pojawili się w 1727 r." Z czasem zdominowali teorię ekonomii. I tak wśród 11 urodzonych w XVII w. tylko 1 (co stanowi 9,1%) był ekonomistą zawodowym, z 38 urodzonych w XVIII stuleciu - 10 (26,3%) powołano na katedry ekonomii. W XIX w. urodziło się 86 twórców, z czego 59 (68,6%) było zawodowymi ekonomistami, natomiast spośród 31 urodzonych w latach 1901-1923 aż 28 (90,3%) było zatrudnionych na stanowisku profesora ekonomii. W badanej grupie 173 twórców ekonomii 98 osób reprezentowało ekonomistów pracujących zawodowo, czyli stanowili oni 56,7% badanych. Jednak nie wszyscy zostali powołani na stanowisko profesora ekonomii, niektórzy (John Roger Commons, John Atkinson Hobson, John Maynard Keynes i Philip Henry Wicksteed) byli zatrudnieni jedynie na stanowisku wykładowcy. Co więcej, grupę tę przedwcześnie opuścił J.A. Hobson, który został usunięty z uniwersytetu za swoje poglądy, natomiast profesor Vilfredo Pareto zrezygnował z posady uniwersyteckiej po odziedziczeniu milionowego spadku.

Równolegle z pracą naukową na uczelni (rzadziej przed jej podjęciem lub po podjęciu) wielu z tych ekonomistów pełniło najróżniejsze funkcje gospodarcze, administracyjne i polityczne, byli działaczami i członkami partii politycznych, zasiadali w parlamentach, byli urzędnikami różnych instytucji, dyrektorami przedsiębiorstw i banków, doradcami rządów i firm prywatnych oraz pracownikami instytutów naukowo-badawczych.

Oskar R. Lange pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Państwa (będącej kolegialną głową państwa), natomiast Gustav F. von Schmoller był członkiem Rady Państwa i pruskiego dworu. Ministrami finansów byli profesorowie:

¹¹ Por. M. Bochenek, Początki ekonomii akademickiej w Europie, „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny” 2002, z. 1, s. 158.