3784504204

ogromnej rożnorodnosci zainteresowań niewątpliwie będzie rosła dalej.

W 2006 konferencja PSi odbyła się w Queen Mary College w Londynie. Pierwszy raz poświęcono ją niezwykle ważnemu aspektowi współczesnego performansu, związanemu z prawami człowieka. Od początku performatyce bliższa była współczesna sztuka performansu niż bardziej tradycyjny teatr, dlatego i ta konferencja — jak większość poprzednich — dawała wgląd w szerokie spektrum współczesnego i najczęściej lokalnego performansu. Konferencję wspomagały de facto dwie instytucje służące właśnie popieraniu tego rodzaju twórczości: Live Art Development Agency oraz East End Collaborations. Co do socjalnej lokalizacji konferencji, Queen Mary mieści się akurat na londyńskim East Endzie, obszarze tradycyjnie związanym ze środowiskiem imigranckim, klasą robotniczą, społecznym i kulturalnym marginesem, a ostatnio również z coraz liczniejszą społecznością artystów eksperymentalnych. Oprócz performerów zaproszono na nią kuratorów, politycznych decydentów, dyrektorów kilku najważniejszych londyńskich agencji i instytucji kulturalnych, a także politycznych i społecznych działaczy oraz polityków głęboko zaangażowanych w problematykę konferencji, dając im okazję do kontaktu z międzynarodowym środowiskiem artystów, uczonych i badaczy, których przedstawił w powitalnym przemówieniu przewodniczący Amnesty International. Dyskutowano oczywiście o rozmaitych sprawach, ale dominowała kwestia praw człowieka — odbyły się panele na temat performatywnych aspektów pokojowej formy oporu, praw człowieka w czarnych diasporach, inscenizacji wymiaru sprawiedliwości, performansu więziennego, praw kobiet i homoseksualistów, działalności politycznej w różnych państwach i społeczeństwach.

W książce Peifoim or Elsę, wyczerpującym przedstawieniu przeszłości, teraźniejszości i przyszłości performatyki, Jon McKenzie uznaje performatykę za nowy paradygmat wiedzy, który każe badać „ucieleśnienia sił kulturowych”. Z pewnością jest to ważny kierunek. Jakkolwiek McKenzie zalicza do tych ucieleśnień tradycyjny teatr, jego formula każe raczej myśleć o ogólniejszej działalności społecznej i kulturalnej — i istotnie, niemal od pierwszych zjazdów PSi zajmowano się owymi społecznymi i politycznymi aspektami performansu. Konferencja pod tytułem „Performans a prawa człowieka” stanowi nader wyraźny tego dowód. Prawda, że począwszy od Aberyswyth organizatorzy konferencji PSi bardzo dbali o to, by w programach znalazło się miejsce na prezentacje i omówienia ważnych przykładów działań bliższych teatrowi, zwanych w Anglii „live art”, a w USA „performansem” lub „sztuką performansu”. Na ogól była to jednak osobna, choć równorzędna, część programu, często wyraźnie oddzielana od bardziej tradycyjnych form obrad naukowych — sesji plenarnych, dyskusji panelowych i spotkań grup roboczych.

Kolejna, planowana na listopad 2007, konferencja PSi pod tytułem