5027719895

instrumentów płatniczych³². Nadrzędny celem ww. aktu było uzupełnienie i zaktualizowanie poprzedniego zalecenia nr 87/598. W odpowiedzi na mało efektywne rozwiązania prawne i funkcjonalne wydanych wcześniej zaleceń Komisja Europejska 11 maja 1999 r. wydała „Plan działań co do usług finansowych” (ang. Financial Services Action Plan³³), gdzie za główny cel obrano stworzenie wspólnego, spójnego rynku usług finansowych. Jego realizacja w dużym stopniu doprowadziła do uchwalenia dyrektywy o usługach płatniczych.

Dyrektywa Unii Europejskiej i Rady 2000/46/WE z 18 września 2000 r. dotycząca podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożności owego nad ich działalnością³⁴ była pierwszym aktem prawnym Unii Europejskiej, która dotyczyła pieniądza elektronicznego³⁵. Pierwsza dyrektywa o pieniądzu elektronicznym miała charakter kompleksowy i prawnie wiążący. Wprowadzono instytucję pieniądza elektronicznego, której przyznano prawo emisji pieniądza elektronicznego, a także stosunkowo nowe pojęcie pieniądza elektronicznego. Uchwalenie powyższej dyrektywy pozwoliło na zakończenie sporu, co do przyznania prawa do emisji pieniądza elektronicznego innym podmiotom aniżeli banki. Została ona zastąpiona przez dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożności owego nad ich działalnością³⁶.

2.1. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września

2009 r.

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością, dokonała pewnego rodzaju konsolidacji, uściślenia wcześniej obowiązujących regulacji odnośnie instytucji pieniądza elektronicznego. Zawiera przepisy, które pozwalają zapewnić należyty nadzór ostrożności owy nad działalnością owych instytucji. Powstaniu jednolitego rynku usług pieniądza elektronicznego w Unii Europejskiej powinno sprzyjać ułatwienie opracowywania innowacji technologicznych, zapewniające dostęp do rynku nowym podmiotom oraz zwiększenie konkurencji pomiędzy uczestnikami³⁷ tego rynku. W art. 1 ww. dyrektywy wskazano zakres i przedmiot dyrektywy. Ustanowiono w nim zasady dotyczące prowadzenia działalności polegającej na emisji pieniądza elektronicznego. Określa także kategorie emitentów, którymi mogą być instytucje kredytowe i ich oddziały, jeżeli znajduje się on na terytorium Wspólnoty, a jego siedziba główna znajduje się poza Wspólnotą, instytucje

³²    Zalecenie Komisji Europejskiej nr 97/489/WE z dnia 30 lipca 1997 r. dotyczącym transakcji z użyciem elektronicznych instrumentów płatniczy ch, Dz.Urz. WE L 208 z 2.08.1997, s. 52.

³³    Treść planu dostępna pod adresem: http://ec.europa.eu/finance/general-policy/actionplan/index_en.htm -dostęp: 8.11.2014 r.

³⁴    Dyrektywa Unii Europejskiej i Rady 2000/46/WE z 18 września 2000 r. dotycząca podejmowania i prowadzenia działalności przez insty tucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożjiościowego nad ich działalnością, Dz.Urz. WE L 271 z 9.10.2002.

³⁵    Ibidem, s. 27.

³⁶    Dz. Urz. WE L 267/7 z 10.10.2009.

³⁷    Rozwój systemu finansowego w Polsce w 2009 r. Raport zamieszczony na stronie internetowej NBP w grudniu 2010 r.. opracowanie pod. redakcją. P. Sobolewskiego, D. Tymoczki, Warszawa 2011, s. 6 i n. http://www.nbp.pl/home.aspx?f=/systemfinansowy/rozwoj.html - dostęp: 8.11.2014 r.