9346692772

wyniósł 5 miesięcy. W przypadku kopolimeru poli(glikolid/L-laktyd) (1/1) czas zmniejszył się do 1 tygodnia. Natomiast w przypadku poli(L-laktydu) ten sam czas wyniósł ponad pół roku.

Najnowsze badania pozwoliły na uzyskanie biodegradowalnego oraz całkowicie resorbowalnego terpolimeru, który powstał w wyniku kopolimeryzacji trimetylenowęglanu, laktydu oraz glikolidu w obecności inicjatorów będących niskotoksycznymi związkami cyrkonu lub cynku.

Układy multiblokowe typu poli(alifatyczno/aromatycznych-estrów), poli(estro-amidów), poli(estro-bezwodników) lub poli(estro-uretenów), terpolimerowych poli(estro-etero-estrów) oraz poli(alifatyczno/aromatycznych-estro-silikonów) z udziałem dimeryzowanych kwasów tłuszczowych i ich pochodnych stwarzają możliwość projektowania polimerów funkcjonalnych nowej generacji. Mogą one służyć w chirurgii rekonstrukcyjnej, w protezowaniu tkanek miękkich w postaci włókien, materiałów litych lub porowatych.

Poliuretan składający się z poli-£-kaprolaktonu zakończonego grupami hydroksylowymi oraz diolu oligo(p-dioksanonu) sprzężony izocyjanianem został użyty jako samozaciskający się szew chirurgiczny. Na razie jednak użycie tego polimeru w medycynie nie wykroczyło poza fazę eksperymentalną.

Środki krwiozastępcze to roztwory soli i związków wielkocząsteczkowych. Związki wielkocząsteczkowe stosowane są w celu zbliżenia ciśnienia osmotycznego oraz lepkości środków krwiozastępczych do ciśnienia osmotycznego oraz lepkości krwi. Kiedyś najczęściej stosowanymi polimerami w środkach krwiozastępczych były modyfikowane biopolimery: dekstran, pektyny itp. W chwili obecnej najczęściej stosowany jest poliwinylopirolidon o średniej masie cząsteczkowej wynoszącej 40 000. Wprowadzenie nawet 3 litrów środka opartego na poliwinylopirolidonie do organizmu nie daje żadnych objawów ubocznych. Wadą użycie polimeru o tak wysokiej masie cząsteczkowej jest jego kumulacja w organizmie.

Dosyć dużą popularnością cieszą się polimery w farmacji. Są one używane jako środki pomocnicze do maści zasypek, kremów itp. Jako osłony biologiczne stanowią podstawę kontrolowanego uwalniania leków. Mogą również same być lekiem.

Polimerowe hydrożele mogą być stosowane do mikroenkapsulacji komórek lub enzymów, a także jako polimery reagujące na bodźce środowiskowe. Indukowane czynnikami zewnętrznymi zmiany objętości lub rozpuszczalności wykazują np. polialkohol winylowy), poli(N-izopropyloakryloamid), poli(kwas akrylowy), poli(etero-węglany) itp.

Kopolimer eteru diwinylowego i bezwodnika maleinowego wykazuje silne działanie przeciwnowotworowe oraz przeciwwirusowe. Również poli(winylouracyl) oraz poli(winyloadenina) używane są jako leki przeciwwirusowe. Kopolimer poli(N-metakryloilo-4-aminobenzenosulfamidu) i N-winylopirolidonu jest silnym i długo działającym środkiem antybakteryjnym.

Morfina dołączona do nośnika polimerowego wykazuje przedłużone działanie przeciwbólowe. Penicylina dołączona do kopolimeru polialkoholu winylowego) i winyloaminy zachowuje aktywność 30-40 razy dłużej niż wolna penicylina.

Powłoki z kopolimeru octanu winylu i N,N’-dietylowinyloaminy rozpuszczają się bardzo dobrze w kwasie żołądkowym i uwalniają substancje aktywne kilka minut od zażycia. Powłoki z kopolimeru kwaśnego ftalanu winylu i octanu winylu nie rozpuszczają się w kwasach, tylko w jelitach, gdzie pH przekracza 8.

Jak widać z powyższych przykładów, zastosowanie polimerów w medycynie jest bardzo szerokie i z roku na rok rozwija się coraz bardziej. Jest to powodowane szukaniem