5020057723

Charakterystyka nowoczesnych systemów wychowania fizycznego Zagadnienia:

a)    Prekursorzy nowoczesnego wychowania fizycznego /J.H. Pestalozzi, P.H. Clias,

F. Nachtegall, T. Czacki, T. Matthes, L. Bierkowski, J. Śniadecki/

b)    Szwedzki system gimnastyczny

c)    Modyfikacje systemu szwedzkiego

Na ziemiach Europy w wieku XVIII-XIX możemy zauważyć nowo powstające systemy wychowania fizycznego. Zaliczmy do nich systemy: niemiecki, francuski i angielski. Każdy z tych systemów ma charakterystyczne różnice związane ze sytuacją polityczną jak i także z położeniem kraju i ukształtowaniem kulturowym.

System niemiecki - Zaczął się tworzyć pod koniec XVIII wieku. Na jego rozwój na terenie Niemiec miały duży wpływ rozpowszechniane coraz bardziej dzieła Basedowa, Vietha, GutsMutsa, jak i atrakcyjność szkół w Schnepfenthal i Dessau. Absolwenci tych szkół byli rozsiani po całych Niemczech jak i także poza granicami, uprawiali różne formy ćwiczeń fizycznych i podnosili rozwój kultury fizycznej w szkołach. Przywiązywano coraz większą wagę do gier i zabaw zespołowych i dbano o teren na którym odbywały się zajęcia.

Jednym z głównych twórców tumerstwa w Niemczech jest Ludwig J.Ch.Jahn (1778-1852). Jego szeroka działalność zmierzającą do wprowadzenia zmian w szkolnictwie a dokładnie w nauczani wychowania fizycznego możemy zauważyć w 1811 roku. Tworzy on w Hasenheide koło Berlina pierwsze boisko tumerskie. Młodzież spędzała na boisku dwa popołudnia w tygodniu wolne od nauki. Czas na zajęciach wypełniały ćwiczenia dowolne oraz planowe pod kierunkiem przewodników. Starano się żeby zajęcia miały charakter zorganizowany. Na początku próbowano powrócić do starogermańskich zasad wychowania i wprowadzono na zajęcia jednolite umundurowanie także w czasie lekcji, wprowadzono odpowiedni rygor i surowość. W trakcie przerw uczniowie mieli prawo do posiłku składającego się z wody i chleba.

Duże zmiany zaszły w okresie gdy Jahn wyjechał na bitwę pod Lipskiem 1813 r. i zostawił szkołę swojemu asystentowi Ernestowi W. Eiselenowi. W tym okresie ćwiczenia fizyczne uległy sprecyzowaniu i programowej i metodycznej rozbudowie. Wprowadzono różne przyrządy do ćwiczeń fizyeznych(drążki i poręcze), które stały się podstawowymi ćwiczeniami siłowymi i sprawnościowymi w Niemczech aż do dnia dzisiejszego. Jahn wydając książkę „Niemiecka sztuka gimnastyczna”, wprowadził wiele nowych ćwiczeń do nauki wychowania fizycznego: skoki(o tyczce, w dal), rzuty, biegi, woltyżerka, ćwiczenia równowagi, ćwiczenia na drążku, poręczach, wspinanie, zapasy, gry gimnastyczne. Na co trzeba zwrócić uwagę że Jahn przywiązywał dużą role do organizacji zajęć (składały się z dwóch części: dowolna i programowa), a także do bardzo dobrego przygotowania fizycznego jak i także pedagogicznego nauczycieli wychowania fizycznego.