7404701540

Rysunki schematyczne

Graficznym podsumowaniem kształtowania ustroju nośnego hali jest sporządzenie rysunku schematycznego jej konstrukcji, co ma na celu podanie ogólnych informacji o konstrukcji hali. Jest to rysunek ideowy, w skali 1:200 lub 1:100, na którym jedną linią pokazuje się zasadnicze elementy konstrukcji hali (bez połączeń, węzłów) oraz schematycznie oznacza się suwnice, dźwigi i inne elementy wyposażenia obiektu związane z konstrukcją. Na takim rysunku należy pokazać wszystkie, istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa, elementy składowe ustroju nośnego hali (układ poprzeczny, stężenia), a także konstrukcję wsporczą obudowy ściennej i dachowej (słupy pośrednie, rygle ścienne, płatwie, wiatrowe stężenia ścienne). Oprócz topologii układu geometrycznego prętów szkieletu nośnego hali należy podać wszystkie wymiary hali (siatkę geometryczną, rozstawy płatwi, rygli itp.). Na rysunku takim najczęściej pokazuje się rzut konstrukcji dachu, konstrukcję układu poprzecznego hali, widok z boku ściany podłużnej i szczytowej (rozwiązanie konstrukcji wsporczej obudowy ścian) oraz np. fragment elewacji.

Przykład rysunku schematycznego konstrukcji jednonawowej hali stalowej pokazano na rys. 1.38. Jest to hala o rozpiętości osiowej słupów głównych układu poprzecznego 18 m i długości 195 m. W tym rozwiązaniu zastosowano słupowo—'wiązarowe układy poprzeczne, których słupy SI z wiązarami W1 połączono w sposób przegubowy, z fundamentami zaś w sposób sztywny. Układy poprzeczne są rozstawione co 9 m. W węzłach górnych wiązarów W1 (z wykratowaniem typu N) w odstępach co 3 m oparto płatwie P.

W ścianie podłużnej zastosowano słupy pośrednie S2, na których opierają się rygle ścienne R. Podobne rozwiązanie konstrukcyjne przewidziano w ścianie szczytowej, która jest odsunięta od skrajnego układu poprzecznego o 1,5 m. Z uwagi na długość obiektu zaprojektowano w nim dwie przerwy dylatacyjne (podwójne układy poprzeczne rozstawione w odległości 1,5 m). W polach skrajnych oddyłatowanych części hali zastosowano stężenia: połaciowe poprzeczne ST2 (typu K), podłużne pionowe, międzywiązarowe ST1 (kratowe) oraz pionowe podłużne słupów głównych ST3 (typu X). W polu przyokapowym, w celu uzyskania podpory słupów pośrednich S2, dano stężenie połaciowe podłużne.