Schody wspornikowe są obecnie rzadko stosowane. Mogą one być zamocowane zarówno w ścianie z betonu, jak i w ścianie z cegły. W tym ostatnim przypadku wzdłuż krawędzi wtopienia schodów w mur należy skonstruować ukośną ławę zbrojoną podłużnie (406-10 mm). Szerokość ławy powinna wynosić nie mniej niż 180 mm przy wysięgu wspornika do 1 m oraz 250 mm przy wysięgu wspornika w granicach 1-1,5 m. Z uwagi na ugięcie końca wspornika wysięg schodów' wspornikowych ogranicza się do 1,5 m, wyjątkowo do 2,0 m.
Charakter pracy schodów wspornikowych zależy od ich rozwiązania konstrukcyjnego. W przypadku schodów' monolitycznych (rys. 10.la) bieg schodowy pracuje jako jeden element, a jego ugięcia są prostopadłe do płaszczyzny podniebienia. Stąd oś obojętna przebiega rów-nolegle do podniebienia schodów', a ramię sił wewnętrznych liczy się jak dla płyty pełnej. Zbrojenie umieszcza się możliwie jak najdalej od osi obojętnej, czyli w narożu poszczególnych schodów.
Stosując schody prefabrykowane złożone z pojedynczych stopni (rys. 10.Ib) należy przyjąć, że każdy element pracuje niezależnie. Poszczególne elementy uginają się praktycznie pionow'o, a oś obojętna przebiega w przybliżeniu poziomo wydzielając trójkątną strefę ściskań. Zbrojenie nośne jest rozkładane równomiernie wzdłuż górnej krawędzi stopnia.
Rys. 10.1. Zasady pracy schodów wspornikowych (opis w tekście)