1002889381

W ichtiofaunie jezior mezotroficznych występują sielawa i sieja - ryby właściwe dla wód czystych, z zimną i dobrze natlenioną wodą w warstwach przydennych. Duży jest też udział ryb drapieżnych, głównie szczupaka i okonia. Cztery mezotroficzne jeziora: Białe Wigierskie, Długie Wigierskie, Okrągłe i Muliczne, ze względu na dużą różnorodność przyrodniczą, siedliskową, mikrosiedliskową oraz walory krajobrazowe objęto ochroną ścisłą.

Najliczniejszą grupę wśród jezior harmonijnej sukcesji tworzą jeziora eutroficzne. Znaczna zasobność tych jezior w związki biogenne jest przyczyną mniejszej przezroczystości wód, większej produkcji fitoplanktonu i występujących latem zakwitów glonów. Wśród roślinności zanurzonej dominują gatunki cieniolubne, głównie rogatek sztywny (Ceratophyllum demersum), wtosienicznik krążkolistny (Batrachium drdnatum) oraz rdestnice: przeszyta (Potamogeton perfoliatus) i połyskująca (Potamogeton lecens). Konsekwencją nadmiernej żyzności jezior eutroficznych są silne zakwity glonów planktonowych, które utrzymują się w nich przez większą część okresu wegetacyjnego. W niektórych jeziorach eutroficznych dochodzi też do okresowego wyczerpywania się zapasów tlenu w przydennych warstwach wody. Przykładem silnie zeutrofizowanego jeziora jest Leszczewek.

Jeziora dystroficzne charakteryzuje wyjątkowo duży gradient termiczny w przypowierzchniowej, ok. trzymetrowej warstwie wody. Latem, na głębokości 3 m, woda ma temperaturę poniżej 10°C. Tylko kilka najpłytszych sucharów ma charakter polimiktyczny, większość - dymiktyczny. Cechą charakterystyczną sucharów jest niewielka zasobność wód w rozpuszczone związki. W najgłębszych sucharach WgPN niedobory tlenu pojawiają się latem już na głębokości 2 m. Bardzo ciekawe w tej grupie jest Jez. Wądo-łek - najgłębszy na terenie Parku zbiornik polihumusowy. Jest to jednocześnie rzadki typ zbiornika meromiktycznego, tzn. trudno mieszającego się i posiadającego bardzo wyraźną stratyfikację termiczną i tlenową (Górniak 2006).

Zagrożenia wód

Zasoby i ekosystemy wodne Wigierskiego Parku Narodowego narażone są na różne czynniki. Oprócz bezpośredniego oddziaływania człowieka, na środowisko wodne wpływają również globalne zmiany klimatyczne. Bezpośrednia, antropogeniczna presja na wody Parku przejawia się m.in. w podwyższonej żyzności wód Jez. Wigry, niszczeniu makrofitów, zabudowie hydrotechnicznej na terenach rekreacyjnych, kłusownictwie rybackim i płoszeniu zwierząt przez zwiększającą się liczbę turystów odwiedzających Park. Od czasu wizyty w Wigrach Papieża Jana Pawia II w 1999 r„ liczba turystów lawinowo wzrasta.

358 I Wigierski Park Narodowy