1673068512

3

ROZDZIAŁ I. ZARYS HISTORII GIMNASTYKI

Geneza gimnastyki stanowi ogniwo w wielowiekowym procesie rozwijania się świadomości i fizyczności człowieka oraz jego stosunku do potrzeb i warunków bytowania. Od okresu wspólnoty pierwotnej aż po współczesne igrzyska olimpijskie ćwiczenia ruchowe, obok pracy, przyczyniały się do doskonalenia ludzkich możliwości ruchowych. Ćwiczenia te, uprawiane początkowo w sposób żywiołowy i nieusystematyzowany, stopniowo były ujmowane w formy świadomego i metodycznie stosowanego wychowania fizycznego.

Pierwsze źródła historyczne traktujące o gimnastyce pochodzą z Chin i Indii. Stamtąd poprzez Egipt idee kultury fizycznej przywędrowały do Europy, znajdując w Grecji odpowiednie warunki rozwoju. Rozpowszechniony w owym czasie ideał wszechstronności, określany mianem - kolos kai agathos -oznaczał dzielność, sprawność oraz piękno. Przymiotniki te uzmysławiały łączenie dwóch odrębnych cech doskonałości, z których - kolos - oznaczało przymioty ciała osiągnięciu których sprzyjała gimnastyka. Agathos zaś - to ideał człowieka doskonałego pod względem intelektu i charakteru, a droga ku niemu wiodła poprzez naukę i sztukę.

Samo słowo „gimnastyka” pochodzi od greckiego słowa gymnos - czyli nagi, bowiem dawniej sport uprawiano bez strojów. Słowo to z małymi fonetycznymi zmianami przyjęło się we wszystkich prawie językach świata (Młokosiewicz 1976: 3 -4).

Szczyt popularności ćwiczenia fizyczne osiągnęły z chwilą wprowadzenia w życie wielkich igrzysk. Pierwsze udokumentowane