1841899866

485

Nr. 23—2-1

PRZEGLĄD TECHNICZNY

Województwa	D Linij istniejących km	ł II g o & Lini, projektowanych km	ć Przyszłej sieci 1 + 2 kin	Długość linij na 100 lun- a	Długość linij na 10000 mieszk. b
	1	2	3	4	5
Warszawskie.........	990.2	3 900	4 900	16.6	6.0
Łódzkie...........	955,4	2 200	3 200	16.8	5.9
Kieleckie...........	930.3	3 000	3 900	15.2	6.4
Lubelskie...........	1 027.4	3 200	4 200	13.4	7.4
Białostockie..........	1 180.9	2 700	3 900	12.0	8.5
Wileńskie...........	904.0	2 400	3 300	11.4	8.7
Nowogródzkie.........	544.0	2 000	2 500	11.0	8.5
Poleskie...........	897.0	3 400	4 300	10.1	9.7
Wołyńskie..........	869.7	2 900	3 800	12.5	8.2
Poznańskie..........	2 652.5	1 400	4 000	15.2	6.6
Pomorskie..........	1 897.1	300	2 200	13.4	7.6
• Śląskie ............	701.6	—	700	16.6	6.1
Krakowskie..........	1 160.0	1 800	3 000	17.0	5.9
Lwowskie..........	1 415.5	3 000	4 400	16.3	6.0
Stanisławowskie........	833.3	2 000	2 800	15.2	6.5
Tarnopolskie.........	866.7	1 800	2 700	16.6	6.0
	17 825.6	36 000	53 800

= 30. W okresie krańco

10 000 =67 000 i pracę

nów

200 000 35

koło 14 500 wagonów dziennie (dotyczy to koniunktury pomyślnej), przywóz i wywóz daje około 5 500 wagonów. Na mieszkańca ruch wewnętrzny stanowi około 2 tonn rocznie. Zakładając, po systematyzacji stacyj rozrządowych, po 3 rozrządza^ nia na 1 obrót wagonu, bez ruchów manewrowych przy naładunku i wyładunku na mniejszych stacjach, otrzymalibyśmy 20 000X3—60 000 wagonów, rozrządzanych dziennie. Zakładając, po przeprowadzeniu racjonalizacji stacyj rozrządowych, w chwili obecnej od 1500 do 2000 wagonów na stację rozrządową, otrzymamy pożądaną ich liczbę od

60 000 , 60 000 1 500“ ^{= 40} d0 Tooo

wym naszkicowanego powyżej programu, gdy ludność będzie wynosiła 77 miljonów, zakładając wzrost przewozów tylko do 3 tonn na mieszkańca rocznie i wzrost ruchu przez granicę do 10 000 wagonów dziennie, otrzymamy dzienną ilość wago

77 000 000 X 3 250 X 16    ⁺

stacyj rozrządowych przy trzech rozrządach na obrót wagonu 67 000 X 3 = około 200 000 wag. dziennie; na jedną z 35 stacyj wypadłoby więc 5700 wagonów dziennie, czyli norma, którą można uważać za słuszną przy należytem ukształtowaniu i mechanizacji naszych stacyj rozrządowych.

Ilość 35 głównych stacyj rozrządowych dobrze i logicznie układa się w obrębie naszej sieci.

Na liczbach i normach wskazanego powyżej porządku uważałbym za wskazane oprzeć ogólny plan i program rozwoju sieci. Główne stacje rozrządowe byłyby połączone systemem linij pierwszorzędnych, i przez te stacje należałoby kierować dalsze linje tej kategorji. Zasadzie tej winnaby u-stąpić zasada najkrótszych odległości, jako posiadająca wątpliwą wartość i ze względu na wielkie koszty przetaczania bez należytych urządzeń. Po-zatem byłyby przeprowadzone linje drugorzędne przez ośrodki o mniejszem zaludnieniu; na resztę wskazanej długości projektowanych dróg żelaznych składałyby się linje trzeciorzędne.

Nawiązując do wyłożonego, chciałbym dodać

kilka uwag, nastręczających się z praktyki lat u-biegłych. Naogół wykazują nasi technicy tendencję w kierunku wykonywania robót zbyt szeroko i kosztownie. Otóż uważam, że wykonywać należałoby roboty na zasadzie tych szerokich projektów jedynie w miarę rzeczywistej potrzeby, a więc nie przedwcześnie, i tak, ażeby nie był wydany ani jeden grosz, bez którego możnaby się narazie o-bejść. Wyposażenie linji powinno być jak najskromniejsze, ale wystarczające do wykonania wymaganych przewozów; na Kresach musimy budować koleje tanio i szybko, wzorując się na pionierskiej budowie w Stanach Zjednoczonych: minimum robót ziemnych, czasowe wzniesienia większe od ustalonych miarodajnych, minimum odrabiania i umocowania skarp, najkonieczniejsze jedynie odwodnienie, drewniane mosty, może nawet linje częściowo zatapiane przy wyjątkowych powodziach (ażeby pod tym względem nie wzbudzić zbyt daleko idących wątpliwości, szczególnie u kolegów ze szkoły rosyjskiej, przywykłych do bardzo szerokiego traktowania tych spraw, wspomnę, że po o-statnich wylewach Mississippi, najpoważniejszy tygodnik techniczny ,,Railway Age“ podnosił w redakcyjnym artykule sprawę, czy nie należałobv budować, przynajmniej linij magistralnych, tak, ażeby one nie były zatapiane przy powodziach* charakteryzuje to dobitnie amerykański punkt widzenia), balast piaszczysty, na stacjach 1 urzędnik i, w odstępstwie od zwyczajów amerykańskich, 1 stróż; jak najtańsza eksploatacja z mijankami o torze martwym i jednej zwrotnicy, przestawianej przez palacza i konduktora ostatniego hamulcowego wagonu; budując tak, możemy zredukować koszt jednego km linji jednotorowej do 150 000 zł., w