1954687422

4 Elektrokardiografia

Fundamentalne podstawy znanego nam dziś badania elektrokardiograficznego zostały wprowadzone przez Einthovena na początku XX wieku i do tej pory metoda ta jest powszechnie i chętnie stosowana ze względu na nieinwazyjność, łatwość jej przeprowadzania (sprzęt może być przenośny), czy na dostarczanie w krótkim czasie wielu informacji na temat zaburzeń (lub ich braku) w funkcjonowaniu mięśnia sercowego [11| |I].

EKG, to zapis czynności bioelektrycznych komórek roboczych serca w trakcie powtarzającego się cyklu pracy serca [5|. Aktywność elektryczna serca zachodząca w określonym czasie jest zapisywana w postaci krzywej EKG, stanowiącej odzwierciedlenie różnic potencjałów istniejących w poszczególnych częściach ciała. Sygnał może być zbierany z różnych miejsc na ciele, ponieważ różnice napięć wynikają z różnych prądów czynnościowych powstających w mięśniu sercowym. W ten sposób uzyskuje się obraz zmiennego przestrzennego pola elektrycznego, co odpowiada w dużym przybliżeniu polu wytwarzanemu przez dipol napięcia [11].

4.1 Parametry diagnostyczne

Najważniejszymi wskaźnikami diagnostycznymi są parametry wymienione poniżej [12, 13]:

•    czasowe - reprezentacja zjawisk związanych z pobudzeniem i relaksacją mięśnia sercowego pozwalająca określić czas ich trwania,

•    morfologiczne - reprezentacja miejsca powstania i drogi przewodzenia impulsów,

•    amplituda - dla każdego załamka to odpowiednik wartości napięcia wytwarzanego w czasie akcji serca (im większa wartość napięcia, tym załamek na większą wartość); zawiera informacje o zjawiskach niekardiologicznych i jest zależna od zmiennych warunków rejestracji, ale i ona niesie pewne informacje, choć na ich podstawie nie zwykło się stawiać diagnozy.

Wynikiem przeprowadzanego badania EKG jest krzywa przedstawiona na Rysunku 5:

16