Interpreter Pythona może działać w trybie interaktywnym, po uruchomieniu w linii poleceń komendą pythonS. W tym trybie wprowadzamy polecenia w języku Python linia po linii. W ten sposób łatwo sprawdzić pewne drobne rozwiązania, czy zachowanie się języka, lub też używać go w charakterze programowalnego kalkulatora. Większe programy lepiej jest pisać w formie skryptów o rozszerzeniu *.py, które można uruchamiać poleceniem
$ python3 skrypt.py
Python jest językiem dynamicznym, czyli zmienne nie muszą deklarować typu, który jest sprawdzany dopiero w momencie wykonywania polecenia, np.
a = 1 a = -0.5 a = True a = ’aaa’
W powyższym przykładzie zmienna a jest początkowo zmienną typu całkowitego (int), następnie zmiennoprzecinkową (float), logiczną (bool) i w końcu ciągiem znaków (str).
Podstawowym poleceniem pozwalającym na wyświetlenie tekstu w konsoli
print(’Hello World!’) print(a)
Kolejne wyrażenia lub zmienne można podawać po przecinku, przy czym Python automatycznie wstawi spację pomiędzy kolejnymi elementami
print(’a = ’, a, ’to jest "a"’)
W przypadku wyświetlania liczb użytecznie jest formatowanie napisów za pomocą polecenie format
print(’{} = {: 8.3f}format(’pi’, 3.14159))
gdzie nawiasy klamrowe zostaną wypełnione kolejnymi wyrażeniami podanymi w poleceniu format. Składnia {: 8.3f} oznacza wyświetlenie liczby zmiennoprzecinkowej (f) o całkowitej szerokości tekstu 8 pól (nadmiarowe zostaną wypełnione spacjami) i wyświetleniu 3 miejsc po przecinku.
Typy zawierające wiele danych wewnątrz (kolekcje) to przede wszystkim listy (list), krotki (tupie - niemodyfikowalne listy) oraz słowniki (diet).
13