2659241923

Pod względem geochronologicznym trias dzieli się na podokresy - wczesny, środkowy i późny. Odpowiadają mu jednostki chronostratygraficzne odpowiednio - trias dolny, środkowy i górny. Nie należy zatem mylić podokresów geochronologicznych i chronostratygraficznych.

Datowanie bezwzględne skał opiera się głównie na fizycznych metodach datowania polegających się na badaniu składu izotopowego skał. Są to metody kosztowne i mają ograniczony zasięg czasowy. Datowanie względne jest wykorzystywane częściej niż bezwzględne ze względu na koszty.

Litostratygrafia to dział stratygrafii opierający się na ustalaniu wieku względnego skał na podstawie podobieństwa w rodzajach skał. Dwie warstwy mają podobny wiek, jeśli mają podobną budowę litologiczną. Jeśli na dwóch różnych stanowiskach występują takie same sekwencje kilku warstw, to są one równowiekowe. Metoda ta daje się zastosować tylko jeżeli na różnych obszarach w tym samym okresie występowały te same procesy stratyfikacyjne.

Magnetostratygrafia to dział stratygrafii opierający się na ustalaniu wieku względnego skał na podstawie polaryzacji magnetycznej skał. Metoda magnetostratygraficzna datowania względnego opiera się na porównywaniu namagnesowania skał. Skały mogą wykazywać “normalną” polaryzację magnetyczną, odpowiadającą współczesnej polaryzacji pola magnetycznego lub polaryzację odwrotną. Na wykresach normalną polaryzację zaznacza się kolorem czarnym a odwrotną - białym. Takie same sekwencje polaryzacji magnetycznej osadów na dwóch różnych stanowiskach pozwalają stwierdzić, że sekwencje te są równowiekowe.

Biostratygrafia to dział stratygrafii opierający się na ustalaniu wieku względnego skał na podstawie występowania skamieniałości. Metodę względnego datowania biostratygraficznego odkrył Smith. Zasadę następstwa skamieniałości, która przypisuje określone gatunki skamieniałości określonym okresom, nazwano czwartą zasadą stratygrafii.

Skamieniałości przewodnie to skamieniałości służące do określania względnego wieku skał. Są skamieniałościami organizmów, które miały szerokie rozpowszechnienie geograficzne i szeroką tolerancję ekologiczną. Czas trwania gatunku skamieniałości przewodniej musiał być krótki, a liczebność gatunku duża. Skamieniałości te muszą dobrze zachowywać się w stanie kopalnym. Gatunki muszą być łatwe do rozpoznania jedynie na podstawie fragmentów zachowanych skamieniałości.

Do skamieniałości przewodnich zalicza się m.in. trylobity, amonity, graptolity, konodonty i otwornice. Amonity pochodzą z mezozoiku, a otwornice z kenozoiku.

W geologii za skamieniałości przewodnie przyjmuje się najczęściej skamieniałości morskie. Większość osadów pokrywających powierzchnię Ziemi stanowią bowiem osady morskie. Dla archeologów skamieniałości morskie mają jednak mniejsze znaczenie.

Jednostkami geochronologicznymi wraz z odpowiadającymi im jednostkami chronostraty-graficznymi są kolejno:

1.    eon - eonotem,

2.    era - eratem,

3.    okres - system,

4.    epoka - oddział,

5.    wiek - piętro.

International Commission on Stratigraphy, agenda należąca do ONZ, ustaliła tabelę stratygraficzną. Na dole tabeli umieszcza się okresy najstarsze. Tabele stratygraficzne są co pewien czas uaktualniane. “Złote gwoździe” to przełomy okresów posiadające swój stratotyp, czyli miejsce na Ziemi, gdzie odkryto skały pochodzące dokładnie z przełomu dwóch określonych okresów. Granica taka zostaje ostatecznie potwierdzona i jest już niezmienna dzięki stratoty-powi. Komisja ONZ zajmuje się m.in. ustalaniem lokalizacji stratotypów dla granic epok.

16