4077503173

I

WSPÓŁCZESNOŚĆ

OSIĄGNIĘCIA

XX wiek to błyskawiczny rozwój myśli technicznej, wiek komputerów i telefonów komórkowych, panowania Internetu. Świat zmienia się na naszych oczach, zmienia się też wizerunek kultury’. XX wiek to czas kultury masowej. Pojawiają się kontrowersyjne, łamiące przyzwyczajenia działania artystyczne, jak twórczość przedstawiciela pop-artu Ąn,dy.’ego Warhola i jego „Puszka zupy pomidorową Cą^bęJTs”, NJorjmjyy ^asugją^y-japońskiego artysty’, który twony zgodnie z ideą performance i konwencjonalną fotografią, choć nie lubi, by nazywano go fotografem, czy ambalaż Christo Jjya^t^fą „Opakowanie Reichstagu” i działania Katarzyny Kozyry’ oraz Zbigniewa Libery.

Przemianom podlega również XX-wieczny teatr. Z symbolizmu rodzi się teatr absurdu, którego najwybitniejszymi przedstawicielami są Eugenę Ionesco i Samuel Beckett. Twórcą teatru epickiego jest natomiast Benoit Brecht.

W XX wieku literatura i teatr utraciły swą uprzywilejowaną pozycję na rzecz filmu. Dzięki wynalazkowi braci Lumięre obraz stał się najpopularniejszą formą kontaktu z kulturą. Wielkie nazwiska kina to mjn. Ingmar Bergman. Michelangelo Antonioni. Federico Fellini, Alfred Hitchcock, Francis Ford Coppola. Woody Allen.

Wielcy’ twórcy XX-wiecznq kultury’ polskiej to jgim w muzyce: Witold Lutosławski, Krzysztof Ftenderecki,

Grażyna Bacewicz; w sztukach plastycznych: Magdalena Abakanowicz, Jerzy Duda-Gracz; wśród twórców’ teatru: Jerzy Grotowski, Tadeusz Kantor, twórcy kina: Krzysztof Kieślowski, Andrzej Wajda, Krzysztof Zanussi.

POJĘCIA

Ambalaż (fr. emballage - „opakowanie”) - działalność w sztuce współczesnej związana z opakowaniem, zasłanianiem,

okrywaniem przedmiotów, fragmentów architektury', natury.

Egzystencja li; m - uformowany przez takich myślicieli i pisarzy, jak Jean Paul Sartre i Albert Camus był wyrazem sytuacji kultury po kataklizmie n wojny światowej, która spowodowała załamanie przekonań humanistycznych, wiary w dobro i piękno człowieka. Kierunek filozoficzny stawiający sobie za cel analizę ludzkiej egzystencji, głoszący, że jednostka jest bezwzględnie odpowiedzialna za swoje