4388728255

ustawienie modelu 3D CAD na platformie roboczej tak, aby płaskie ścianki były budowane w poziomie lub pionie. W przypadku skomplikowanych kształtów nie będzie możliwe uniknięcie schodków, które są szczególnie widoczne na ścianach lekko pochylonych względem płaszczyzny roboczej. Wykonane metodą stereolitografi i elementy można poddać obróbce wykańczającej (mechanicznej) i malować oraz - przez zastosowanie odpowiedniej żywicy - nadawać im określone właściwości mechaniczne. Dokładność modeli stereolitografi cznych jest zależna od typu urządzenia i zadanych parametrów wytwarzania (w przypadku urządzeń precyzyjnych i odpowiednio skalibrowanych może dochodzić nawet do 0,01 mm). Stereolitografi a należy do najdokładniejszych technik przyrostowych, dlatego nadaje się z powodzeniem do wykonywania modeli łopatek i wirników turbosprężarek. Podobnie jak w innych metodach, w stereolitografi i możliwe jest ręczne klejenie poszczególnych elementów tworzonego obiektu przez pomocy tej samej żywicy modelowej utwardzanej promieniowaniem UV. Dzięki temu można budować większe modele niż pozwala na to maksymalna wielkość przestrzeni roboczej urządzenia. Proces budowy modelu fi zycznego za pomocą aparatury stereolitograficznej jest zależny od parametrów pracy lasera i charakteru procesów fizykochemicznych zachodzących podczas utwardzania żywicy wiązką lasera (fotopolimeryzacji). W czasie tego procesu można wyróżnić trzy zasadnicze etapy: inicjacja procesu, rozprzestrzenianie się procesu, zakończenie procesu. Prawidłowy przebieg procesu stereolitograficznego wymaga utrzymywania warunków pracy w pomieszczeniu, w którym znajduje się aparatura, czyli odpowiedniej temperatury i wilgotności powietrza. Zakres temperatury pracy urządzenia „SLA 250" wynosi 20-r26°C, a wilgotność poniżej 50%, bez kondensacji. Jeśli chce się uzyskać maksymalną dokładność wyrobu, to zmiana temperatury nie powinna być większa niż l°C/h. Istota procesu stereolitografi i polega na warstwowej polimeryzacji czynnej optycznie żywicy z wykorzystaniem promienia lasera UV. Warstwa jest tworzona na powierzchni żywicy, a wiązka światła laserowego o szerokości hs skanuje powierzchnię, tworząc utwardzone miejsca. Budowa każdej warstwy rozpoczynana jest od utwardzania konturu (zarysu przekroju, ang. border), a następnie utwardzane jest wnętrze. Wiązka lasera wykonuje w wypełnieniu strukturę ażurową w postaci kratki (ang. hatching) (rys.

2.6), a następnie wykonywane jest docelowe wierszowanie wypełniające (ang. fi lling) w postaci linii jedna przy drugiej.

3. Metoda FDM

Metoda FDM (Fused Deposition Modeling) polega na warstwowym budowaniu modelu z materiału modelowego (budulcowego), który jest wytłaczany z podgrzewanej dyszy. Materiał jest do niej doprowadzany w postaci żyłki (okrągłego drutu z tworzywa) rozwijanej ze szpuli. Do dyszy żyłkę „wpycha" sterowany mechanizm podający zbudowany z napędzanych, ryflowanych rolek, dzięki czemu można regulować lub przerywać jej podawanie. Grzałka w dyszy nagrzewa materiał do temperatury płynięcia (do postaci „ciastowatej") i tak stopiony jest on nakładany w postaci cienkiej nitki na platformę roboczą, gdzie stygnąc, łączy się z nią lub z wcześniej ułożonymi warstwami. Temperatura dyszy jest kontrolowana przez układ sterujący maszyny. W maszynach firmy Stratasys