4486431458

Warunki poprawności metody dialogowej:

1.    Uważne i cierpliwe słuchanie rozmówców.

2.    Umiar w opowiadaniu na stawiane przez rozmówców pytania.

3.    Powściągliwość w zadawaniu pytań rozmówcom.

4.    Troska o sprzężenia zwrotne w toczącej się rozmowie.

5.    Utrzymywanie kontaktu wzrokowego z rozmówcą.

Techniki metody dialogowej:

1.    Rozmowa indywidualna i grupowa.

2.    Rozmowa bezpośrednia i rozmowa pośrednia.

3.    Rozmowa oparta na słuchaniu biernym lub czynnym.

Błędy w stosowaniu metody dialogowej, tzw. „katalog przywar” wg W. Webera:

1.    Dyrygowanie, tzn. udzielanie rad i wskazówek, wydawanie upomnień, sugerowanie gotowych rozwiązań.

2.    Debatowanie, czyli toczenie sporów i ukazywanie z uporem własnego stanowiska.

3.    Dogmatyzowanie, tj. powoływanie się na autorytety, własne doświadczenia i posiadany zasób wiedzy.

4.    Diagnozowanie w sposób stronniczy, co oznacza stawianie diagnozy zbyt pospiesznie oraz nadmiernie uogólnionej i rzekomo niepodważalnej.

5.    Interpretowanie, tj. samowolne i subiektywne wyjaśnianie wypowiedzi rozmówcy. Błąd taki popełniają zwykle osoby, które nadużywają swych kompetencji zawodowych.

6.    Generalizowanie, czyli ocenianie rozmówcy według ogólnego schematu.

7.    Bagatelizowanie, czyli nieliczenie się z problemem nurtującym rozmówcę.

8.    Moralizowanie, tzn. ocenianie w sensie pozytywnym lub negatywnym, w tym także pouczanie i upominanie.

9.    Monologizowanie, czyli zbyt częste wypowiadanie się i tracenie z pola widzenia partnera rozmowy.

10.    Emigrowanie, tj. wyłączanie się z toku rozmowy, co jest równoznaczne z narastającym zobojętnieniem wobec rozmówcy.

11.    Racjonalizowanie, czyli ustosunkowanie się do wypowiedzi rozmówcy wyłącznie z logicznego punktu widzenia, przy jednoczesnym niedostrzeganiu lub pomijaniu jego przeżyć emocjonalnych.

12.    Poddawanie się projekcji, tj. przenoszenie własnych doświadczeń, myśli i uczuć na partnera rozmowy.

13.    Identyfikowanie się, czyli utożsamienie się z rozmówcą, utracenie niezbędnego wobec niego dystansu i samokontroli.

14.    Fiksacja, tzn. branie na siebie określonej roli, np. „wszystkowiedzącego doradcy” albo przypisywanie podobnej roli samemu rozmówcy.

15.    Abstrahowanie polegające na ogólnym, mało konkretnym wyrażaniu swych myśli i uczuć oraz posługiwaniu się językiem naukowym.

16.    Egzaminowanie, czyli stawianie rozmówcy zbyt wielu pytań, co przypomina raczej sondowanie, przesłuchiwanie niż rozmowę.

17.    Ekstermilizowanie, tj. omijanie wiodącego tematu (wątku) rozmowy i omawianie spraw nieistotnych.

18.    Działanie na przekór, czyli przerwanie wątku rozmowy wbrew zaangażowaniu się rozmówcy w omawiany aktualnie temat.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

16