4558207036

23

ści, lecz z różnych miejscowości może być różne (ryc. 11). Zgodnie zB. Krygowskim [37, 38] należy więc stwierdzić, że na podstawie kryterium uziarnienia nie można ustalić wieku poszczególnych glin.

Zawartość skalenia w glinach badanego terenu nie jest wysoka. W Solcy wynosi 0,6—1,2%, w Mazew^;e 1,2—2%, w Migdałowie 0,5—4,8%. Zawartość skaleni w poszczególnych poziomach glin jest nierówna 1 nie da się ująć w regułę. Według A. C a i 11 e u x [6] zawartość ⁰—4% skaleni w osadzie świadczy, że między skałą wyjściową a obecną istniała faza intensywnego wietrzenia, w której skaleń uległ rozkładowi.

W glinie z okolic Łęczycy znajduje się 5,4—20% kwarcu z brązowo--żelazistą powłoczką powstałą wskutek wietrzenia. Podobne ślady wietrzenia opisuje również G. Liitig [44]. Zdaniem tego autora brązowe otoczki na ziarnach kwarcu są śladem wietrzenia chemicznego.

W skład gliny badanego terenu wchodzi 2—13% matowych ziarn kwarcu, których kształt jest zbliżony do kuli. Ziarna te na powierzchni mają ślady korozji — dziurki. Badania A. Cailleux [6], B. Krygowskiego [37, 38] i G. Liitiga [44] wykazują, że kulistość i matowość ziarn kwarcu jest wskaźnikiem działania środowiska eolicznego, a ślady korozji dowodzą, że ziarna te przebywać musiały również w środowisku sprzyjającym wietrzeniu chemicznemu.

Na podstawie przedstawionych cech poszczególnych glin trudno określić ich wiek, natomiast wiążąc wyniki analizy z badaniami wspomnianych autorów można sądzić, że gliny morenowe okolic Łęczycy składają dę z materiału niesionego przez lądolód z północy oraz z utworów różnego wieku pobranych z podłoża. Z tego prawdopodobnie wynikają największe trudności przy klasyfikacji omawianych glin na podstawie ich struktury oraz trudności w wykryciu pewnych prawidłowości w zróżnicowaniu cech materiału poszczególnych poziomów różnego wieku.

Wyniki analizy uziarnienia glin morenowych (ryc. 7—11) oraz mor-foskopia ich materiału świadczą o silnej erozji przez lądolód na badanym terenie. Proces ten wpływał na zmianę składu mechanicznego i barwy nie tylko poszczególnych poziomów glin, lecz także poszczególnych warstw w obrębie tego samego poziomu.

Gliny są rozdzielone piaskiem, żwirem i mułem. Skrajna miąższość tych osadów wynosi około 75 m, a najczęściej 15—20 m. Serie piasz-czysto-żwirowe o dużej miąższości leżą w głębokich obniżeniach podłoża.

Osady piasku i żwiru są słabo sortowane. Ziarna kwarcu przeważnie są ostrokrawędziste i mają błyszczące, świeże powierzchnie przełamu. Wśród tych ziarn można obserwować spękane ziarna matowe.

Stratygrafię czwartorzędu okolic Łęczycy przedstawiła M. D. Do-