4742459828

konieczności wytaczania powództwa tylko według siedziby spółki. Znacząco niekorzystnie kształtowało pozycję konsumenta, narażając go w razie sporu sądowego na dodatkowe wydatki, stratę czasu, niewygodę. Dodatkowo, fakt, iż postanowienie to znalazło się w treści o.w.u. nie oznaczało, że zapis na sąd był uzgodniony z konsumentem. Innymi słowy, nie oznaczało to, że mieliśmy do czynienia z zawarciem umowy prorogacyjnej w zakresie właściwości sądu uprawnionego miejscowo do rozstrzygania sporów z umowy ubezpieczenia. Kwestionowane postanowienie umowne miało zostać sformułowane na podstawie upoważnienia zawartego w art. 7a ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej, będącego przepisem lex specialis w stosunku do przepisów kodeksu postępowania cywilnego. SOKiK wskazał, że przepis ten w chwili orzekania już nie obowiązywał albowiem z dniem 1 stycznia 2004 r. weszła w życie ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej, która w art. 9 odmiennie uregulowała właściwość miejscową sądów w sporach z umowy ubezpieczenia¹. Sąd zaś wyrokował na podstawie przepisów prawa materialnego obowiązującego w chwili orzekania. Kwestionowane więc postanowienie umowne regulowało zasady właściwości miejscowej sądu w sprawach z umów ubezpieczenia w sposób niezgodny z obowiązującymi przepisami ustawy o działalności ubezpieczeniowej oraz przepisami kodeksu postępowania cywilnego o charakterze ogólnym. Tej oceny nie zmieniała powołana przez pozwanego na rozprawie okoliczność, że przepisy przejściowe nowej ustawy dopuszczały możliwość stosowania takiego zapisu do dnia 30 czerwca 2005 r. W tym stanie rzeczy, SOKiK uznał, iż zakwestionowane postanowienie o.w.u. spełniało przesłanki klauzuli niedozwolonej (art. 385¹ § 1 k.c.) albowiem kształtowało prawa ubezpieczonego konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy i jednocześnie pozostawało w sprzeczności z obowiązującymi przepisami ustawy o działalności ubezpieczeniowej.

Klauzula nr 587

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wyrokiem z dnia 10 października 2005 r. w sprawie sygn. akt XVII AmC 56/04 uznał za niedozwolone i zakazał stosowania przez Powszechny Zakład Ubezpieczeń Życie S.A. w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy o następującej treści:

5

1

Art. 9 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej: Powództwo o roszczenia wynikające z umów ubezpieczenia można wytoczyć albo według przepisów o właściwości ogólnej albo przed sąd właściwy dla miejsca zamieszkania lub siedziby ubezpieczającego, ubezpieczonego, uposażonego lub uprawnionego z umowy ubezpieczenia.