490575176

Historia sterowników programowalnych sięga roku 1968, gdy w firmie General Motors grupa inżynierów rozpoczęła prace projektowe nad nową generacją sterowników, przyjmując następujące założenia:

Łatwość programowania i przeprogramowywania, stosownie do zmieniających się warunków pracy.

Łatwość utrzymania w ruchu produkcyjnym, z możliwością napraw przez wymianę instalowanych modułów (ang plug-in modules).

Większa niezawodność w warunkach przemysłowych, przy mniejszych gabarytach niż sprzęt przekaźnikowy.

Koszty porównywalne ze stosowanymi panelami przekaźnikowymi i szafami sterowniczymi.

Do rozszerzenia produkcji i zastosowań sterowników PLC przyczyniły się głównie:

•    łatwość programowania przy użyciu języka schematów drabinkowych podobnego do

schematów stykowo-przekaźnikowych;

•    zwiększenie niezawodności komputerów przemysłowych na tyle, aby mogły działać

w zanieczyszczonym środowisku;

•    wprowadzenie programowej kontroli obwodów wejściowych i wyjściowych, oraz

innych możliwości diagnostyki systemowej i obiektowej;

•    zapewnienie komunikacji z gniazdami przemysłowymi, panelami operatorskimi,

wyświetlaczami, komputerami osobistymi oraz innymi urządzeniami stanowiącymi łącze operatora {MMI, ang. Man Machinę Interface).

Rodziny sterowników charakteryzują się tym, że poszczególne modele:

•    mogą być programowane w tym samym języku i przy użyciu tego samego pakietu programowego;

•    posiadają takie same zmienne programowe oraz taką samą strukturę modułów I/O (moduły, płyty łączeniowe, drajwery, kable łączeniowe itp.);

•    istnieje możliwość przenoszenia programów między modelami oraz korzystania z tych samych opcji w każdym modelu.

4