490575419

1.2. Strategie edukacyjne dorosłych oraz korzystanie z zajęć realizowanych

w wyższej uczelni

Strategia kształcenia, według W. Okonia, to zharmonizowany dobór celów, metod i środków stawiających operacyjne założenia działalności nauczycieli, szkół lub oświaty.

Jeżeli strategię kształcenia rozpatrujemy z perspektywy makrospołecznej, wyróżnić

można:

•    Strategię edukacji fundamentalistycznej,

•    Strategię edukacji antyfeudamentalistycznej [Okoń 1981, s. 288; Kwieciński 1998, s. 9

i n.].

Strategia fundamentalistyczna oparta jest na jednowymiarowej teorii, gotowym i niezmiennym projekcie wiedzy nadbudowanym nad edukacją, którą transmituje się w praktyce pedagogicznej.

Strategia edukacji antyfundamentalistycznej uwzględnia możliwość tworzenia wiedzy i nowych znaczeń kulturowych przez odsłanianie, konfrontację, dialektyczną rekrutację, negację czy falsyfikację dotychczasowego myślenia wyniesionego z doświadczenia życiowego jednostki w kontekście różnych teoretycznych odniesień.

H.    Muszyński, analizując ów problem, wyróżnia w strategii edukacji pięć współzależnych od siebie poziomów. Są nimi:

I.    Poziom ideologii - przyjęcie założeń aksjologicznych, zastosowanie ich do poziomu aktualnego, wysunięcie postulatów dotyczących stanu pożądanego.

2.    Poziom eksplikacji. Jest to interpretacja skonstruowanego stanu rzeczy, wyjaśnienie jego przyczyn i uwarunkowań.

3.    Poziom projektowania. Wiąże się on z jasnym określeniem pożądanych funkcji szkoły, mechanizmów i procesów mających być podstawą jej oddziaływań i funkcji. Sprecyzowanie technologii dydaktycznych bądź wychowawczych.

4.    Poziom operacjonalizacji. Określa się nim czynności za pomocą których możliwe jest uruchomienie pożądanych procesów, mechanizmów, technologii, wyłonienie zadań, jakie do wypełnienia mają nauczyciele oraz wypracowanie stylów, metod i technik pracy.

5.    Poziom strategiczny. Oznacza on przyjęcie odpowiedniej strategii motywowania nauczycieli oraz określenie warunków i czynników niezbędnych do tego, aby

12