518322135

77

Rys. 11. Pierwsze satelity telekomunikacyjne. Z lewej: satelita Telstar-1: kula

0    średnicy 88 cm i masie 77 kg, 1 transponder dla transmisji programu TV lub rozmów telefonicznych, orbita eliptyczna 1000x6000 km. Z prawej: satelita Intelsat-1

(Early Bird): walec o rozmiarach 76x61 cm i masie 34,5 kg, 1 transponder dla transmisji programu TV lub rozmów telefonicznych, orbita GEO 28° W

sygnał z satelity przy wykorzystaniu coraz mniejszych anten w stacjach naziemnych, a potem także w terminalach użytkowników indywidualnych. Powstawały kolejne organizacje międzynarodowe, świadczące usługi łączności satelitarnej: zakładane przez administracje państwowe (w Europie Eutelsat

1    Intersputnik), jak również przez operatorów prywatnych (np. SES Astra). Polska była członkiem kilku z tych organizacji i uruchomiła Centrum Usług Satelitarnych w Psarach koło Kielc (stacje Intelsat, Intersputnik, Inmarsat, Eutelsat).

Od początku rozwoju satelitarnych systemów łączności przewidywano dla nich dwa główne zastosowania: realizację międzykontynentalnych połączeń telefonicznych i transmisję programów telewizyjnych. Jednymi z pierwszych światowych wydarzeń, z których zrealizowano transmisje telewizyjne przez łącza satelitarne były Igrzyska Olimpijskie w Tokio w 1964 roku (transmisja tylko między Japonią a USA) oraz lądowanie na Księżycu misji Apollo 11 w 1969 roku.

W tym samym czasie następował również rozwój satelitarnych systemów łączności ruchomej. W roku 1982 uruchomiono globalny system radiokomunikacji morskiej Inmarsat do łączności z jednostkami pływającymi. Statki były obiektami na tyle dużymi, że można było na nich umieścić terminal satelitarny z anteną o średnicy kilku metrów. Rozwój techniki antenowej, a szczególnie płaskich anten satelitarnych, pozwolił w następnych latach na