(15)
I podobnie jak w przypadku kąta obliczmy jedną pochodną cząstkową:
2(x x p)
W^k-^p) +(yK-yP)2
Pozostałe pochodne cząstkowe po obliczeniu i przekształceniach będą następujące :
—— = -sinAp.K, —— = cosApk, —— = cosApk (16)
P
Ostateczna postać równania poprawki boku będzie następująca :
vd =-cosAp_Kdxp -sinAp_Kdyp +cosAp_KdxK + sinAp.KdyK+I (17)
3.3.Równania poprawek pozostałych obserwacji.
Kąty i boki będą dominować zdecydowanie w naszych rozwinięciach osnów pomiarowych, tym niemniej trzeba wspomnieć o innych obserwacjach mogących brać udział w wyrównaniu naszych konstrukcji. Możemy mieć jeszcze do czynienia z równaniami poprawek :
■ kierunków
■ azymutów
■ współrzędnych punktów nawiązania, co zaznacza autor w [13].
4.Proces obliczeniowy.
Doszliśmy już do momentu, w którym wypada „opanować sytuację” nadając wcześniejszym dywagacjom formę czysto obliczeniową. Ostatecznie równania poprawek kątów i boków zestawiamy w jednym bloku w układ równań obserwacyjnych w postaci liniowej :
Vn= An dxi+ Bn dyi + Cn dX2 + Dn dy2 +...+ Pn dxs +Qn dys + In
W powyższym układzie równań mamy n obserwacji (kąty + boki ), u = 2s niewiadomych (parametrów tzn. poszukiwanych przyrostów dx i dy , które dodane do współrzędnych przybliżonych dadzą nam współrzędne ostateczne, czyli wyrównane). Współczynniki od ai do qn to nic innego jak pochodne cząstkowe z wzorów (7)- (10) i (15)-(16), natomiast wartości U ...ln to tzw. wyrazy wolne. W przypadku obs. kątowych lj = (Xjprz - a°bs , a liniowych (boków, odległości) li = diprz - d°bs . Oczywiście dalsze obliczenia będą mieć sens gdy n > U (2s). Skonkretyzujmy teraz nasze rozważania dalej korzystając z przykładu prof. Czaji [5].
Ustalmy więc teraz sprawę zasadniczą: n = 7 , u = 4, więc liczba obserwacji nadliczbowych r=3 ( mamy do wyrównania 2 punkty, a każdy z nich posiada po 2 poszukiwane przyrosty dx i dy, stąd j.w. u=4 ), tak więc możemy zestawić zgodnie z (11) i (17) równania poprawek :
_v_A_B_C_D 1_