5600235831

C.3.2. Kryteria i progi lila receptorów

Praktyczny skutek stosowania kryteriów i związanych z nimi progów polega na ustaleniu, jakie zmiany poawaryjne w środowisku powinny decydować, o tym że awaria zostanie uznana za poważną. Kryteria i progi mogą być stosowane na różne sposoby, na przykład:

r Na etapie oceny ryzyka w¹ trakcie przygotowywania raportu o bezpieczeństwie. Przekroczenie wyznaczonych progów wskazuje na możliwość wystąpienia poważnej awarii. Jeśli więc potencjalna awaria wpłynie na receptory' w sposób przekraczający wyznaczone rozmiary lub czas trwania, istnieje możliwość, że będzie to poważna awaria.

r Podczas poawaryjnej oceny zniszczeń. Przekroczenie progów na tym etapie w każdym przypadku powinno inicjować dalsze badania miejsca awarii i otaczającego środowiska, w celu określenia czy skutki awarii dla środowiska wymagają podjęcia działań oczyszczających i restauracyjnych. Tego rodzaju badania poawaryjnych są konieczne dla określenia czy receptory uległy uszkodzeniom i w jaki stopniu.

r Podczas opracowywania i wdrażania planów' ratowniczych. Kryteria i progi mogą być użyte w trakcie przygotowywania planów oraz po wystąpieniu awarii przy określaniu, czy plany działań restauracyjnych są adekw atne do sytuacji.

Kryteria te zostały opracowane w nawiązaniu do rozporządzenia COMAH, a ich głównym celem jest pomoc operatorom w wypełnianiu nałożonych na ich zobowiązań. Nie oznacza to jednak, że zniszczenia lub zmiany w środowisku, które nie przekraczają tych kryteriów' są w każdej sytuacji do przyjęcia.

C.4. Ocena aw arii i szacow anie ry zy ka C.4.1. Ocena zdarzeń aw aryjnych

Nie ma żadnych zasad, które można by uniw ersalnie stosow ać do oceny awarii. Badania z ostatnich lat wykazały jednak, że aby określić czy awaria niosła ze sobą poważne skutki środowiskowe należy brać pod uwagę następujące jej aspekty:

jakie są rozmiary zanieczyszczenia lub zniszczeń siedlisk, gatunków lub społeczności,

na ile poważne są skutki awarii,

jaki jest praw dopodobny czas utrzymywania się skutków' awarii.

Ważne jest, aby uświadomić sobie, że w idoczna skala zdarzenia nie jest rzeczy wistą wskazówką potencjalnej wagi lub długotrwałości jego skutków. Należy też rozw ażyć czy na obszarze oddziały w ania awarii znajdują się cenne siedliska, ży ją gatunki ginące lub zagrożone, lub też znajdują się inne cenne zasoby środowiskow e, takie jak warstwy wodonośne, cenne wody powierzchniowe lub też obszary miejskie. W pewnych okolicznościach negatyw ny wpływ zdarzenia na walory estety czne obszam może decydow ać o ty m awaria jest uznaw ana za poważną. Przykładowo: zdarzenie awaryjne, które zniszczyło fizyczną strukturę siedliska gatunku wpisanego do Czerw onej Księgi, przy czym było to jedno z zaledwie kilku znanych miejsc występów ania tego gatunku, będzie prawdopodobnie oceniane jako poważna awaria ze względu na utratę cennych zasobów różnorodności genetycznej. Będzie tak nawet wtedy, gdy obszar zniszczeń jest stosunkowo mały (dużo poniżej kryteriów' raportowania zawartych w załączniku VI Dyrektywy Seveso II) a perspektywy odbudowy siedliska dobre, jeżeli będzie ono otoczone troską i uważnie monitorow ane przez kilka lat.

Ogólnie, gdy siedlisko lądowe ulegnie w wyniku awarii na tyle poważnym zniszczeniom, że niemożliwa jest jego odbudowa w ciągu trzech lat, można uznać że awaria ta była poważna. W przypadku siedlisk wodnych odbudowa zachodzi dużo szy bciej i pow inna dokonać się jeszcze w ciągu tego samego sezonu - jeśli to niemożliwe, oznacza to, że aw aria była poważna a zniszczenia duże. Okres odbudowy siedliska odnosi się raczej do jego naturalnych możliwości odbudow y , niż do rekonstrukcji w spomaganej działaniami człowieka.

Coraz powszechniej przyjmowany jest pogląd, że zniszczenie ekosystemu jest to uszkodzenie jego ważnych cech, które wpływa na w artość funkcjonalną i konserw atorską poprzez pogorszenie jakości, w ymagające w celu naprawy prowadzenia działań kompensacyjnych. W takich okolicznościach zniszczenie może wynikać zarów no z zanieczyszczenia samego w sobie, jak i być skutkiem zmian w strukturze gatunkowej lub równowadze pokarmowej w obrębie fizycznej struktury' ekosystemu.