1.0. Teoria projektowania
• Polioptymalizacja zupełna - polega na poszukiwaniu całego zbioru rozwiązań tzw. Pare-to-optymalnych metodami deterministycznymi lub losowymi dla których wskaźnik jakości przyjmie postać:
(xe4.):{„„Q(x)>Q(x)} (1.2)
gdzie: x - rozwiązanie optymalne, <t> - zbiór rozwiązań (koncepcji), x - element tego zbioru.
Zasady konstruowania są heurystykami, które obligatoryjnie powinny być stosowane w procesie projektowania. Wraz z optymalną koncepcją rozwiązania problemu projektowego decydują o jego jakości i konkurencyjności. Pozwalają na systemowe podejście do uszczegółowiania operandu. Pewnym ograniczenie w ich stosowaniu jest konieczność spełnienia wymogów normalizacji jako konsekwencji stosowania podczas konstruowania - prawa ograniczonego zróżnicowania oraz technologiczności wyrobu. Wymaga to przestrzegania:
- podstawowych parametrów operacyjnych i postaci narzędzi obróbczych;
- podstawowych cech i postaci konstrukcyjnych elementów maszyn;
- znormalizowanego systemu pasowań; oznaczeń;
- szeregów liczbowych.
Polega na konieczności poszukiwania korzystnych (ze względu na założone kryteria optymalizacyjne, najczęściej są to minima: masy, kosztów materiałów, kosztów produkcji itp.) stanów obciążenia. Stosowane najczęściej sposoby optymalizacji to:
- dobieranie postaci konstrukcji ze względu na wykorzystanie działania obciążeń roboczych, np. samodociskające się pokrywy zbiorników ciśnieniowych, uszczelnienia wargowe itp.,
- zmniejszenie nierównomiemości działania obciążeń, np. rozdzielone podparcie obudowy łożyska, rowki odciążające na tłoczku strzykawki lekarskiej itp.,
- powiększenie ilości dróg przenoszenia obciążeń, np. przekładnia wielodrożne zębate, pasowe z rowkami pasami klinowymi itp.,
- zastępowanie układu o złożonym stanie naprężeń, układem w którego elementach występują elementarne stany naprężeń, np. zamiast wspornika w postaci belki - wysięgnik dwu-prętowy, zamiast łożyska skośnego - węzeł składający się z łożyska poprzecznego i wzdłużnego itp.,