6878601670

-praktyczne absolwenta WSP do pracy w zawodzie nauczycielskim. W wyższych szkołach pedagogicznych rola dydaktyki szczegółowej, zwanej potocznie metodykq nauczania, określonego przedmiotu specjalizacji, rzutowała wyróżniająco na profil zawodowy uczelni. Na krajowej konferencji w sprawie rozwoju wyższych szkół pedagogicznych w styczniu 1963 roku ¹⁴⁰ podkreślono znaczenie tej dyscypliny, też pedagogicznej, ale nieco od pedagogiki odrębnej. Znaczenie metodyki nauczania wyraża się bowiem przede wszystkim w tym, że łqczy ona zdobytq przez studentów wiedzę w zakresie przedmiotu specjalizacji i wiedzę kierunkowq z wiedza pedagogicznq i fiiozoficzno--społecznq, spożytkowujac jq na rzecz kształcenia umiejętności wykorzystywania jej w praktyce dydaktycznej i wychowawczej na rzecz kształcenia umiejętności pedagogicznych przyszłych nauczycieli. Znaczenie metodyki jest tym większe, im znajduje ona szersze oparcie w szkole; w praktyce szkolnej studenci — przyszli, nauczyciele mogq pod kierunkiem dydaktyków-specjc-listów umiejętnie łqczyć teorię z praktykq. Studenci WSP podczas studiów byli zobowiązani do odbycia kilkutygodniowej praktyki w szko^lach różnegj typu (cztery tygodnie na III roku, cztery na IV roku studiów), a także dc miesięcznej praktyki na obozach i koloniach letnich.

Kształcenie nauczycieli w wyższych szkołach pedagogicznych w omawianym okresie odbywało się we właściwym klimacie wychowawczym. Dość wcześnie w uczelniach tego typu uznano, że przygotowanie nauczyciela do życia i pracy w społeczeństwie socjalistycznym polega nie tylko na wyuczeniu go zawodu, określonej specjalności, że przygotowanie to nie może ograniczyć się do wykształcenia tylko pewnych umiejętności praktycznych, lecz że winno ono wyrazić się we właściwym ukształtowaniu jego charakteru, w ukształtowaniu odpowiedniego stosunku do przemian dokonywajqcych się w dzisiejszym świecie, do przeobrażeń gospodarczo-społecznych, jakie dokonujq się w naszym kraju. Stqd po utworzeniu studiów magisterskich ogromny wysiłek pracowników naukowo-dydaktycznych, organizacji partyjnych i młodzieżowych, skierowano na to, aby absolwenci WSP byli ludźmi opowiadajqcymi się za postępem, rozumiejqcymi prawa rozwoju społecznego, ludźmi o laickim światopoglqdzie. Chodziło o to, by umieli oni łqczyć umiejętności uczenia z wychowaniem, dostrzegajqc prawidłowości pedagogiczne w konkretnych sytuacjach wychowawczych, wiqżqc proces wychowania z określonymi zjawiskami społecznymi. W wyższych szkołach pedagogicznych podejmowano owocne wysiłki nad ukształtowaniem absolwenta nie tylko o gruntownej wiedzy, ale rozumiejqcego konieczność stałego jej poszerzania, ciqgłego jej odnawiania przy równoczesnych umiejętnościach jej popularyzacji.

^Mu Krajowa Konferencja w sprawie rozwoju wyższych szkół pedagogicznych. 29 i 30 stycznia 1963 r. Gdańsk—Warszawa 1963.

239