6878602017

Najmłodszy osad lodowcowy zbadano w odkrywce usytuowanej na powierzchni Kępy Fortecznej na wysokości około 80 m n.p.m., na zachód od Nowej Wsi (ryc. 2). Pod względem strukturalnym i tekstu-ralnym jest to osad homogeniczny o zwięzłej, jednolitej konsystencji, osiągający około 7 m miąższości. Badania składu petrograficznego frakcji żwirowej i ułożenia dłuższych osi głazików ujawniły duże podobieństwo do pierwszego pokładu morenowego w profilu Morska.

Próbki pobrane z głębokości 2 i 4 m wykazały zmniejszenie się wskaźnika O/K od 2,82 do 2,11 we frakcji 5—10 mm i wzrost jego wartości od 1,32 do 1,88 we frakcji 2—5 mm z góry ku dołowi. Jak uwidacznia to diagram (ryc. 16), zmiany wartości wskaźnika O/K wprowadza charakterystyczna dla tego pokładu pionowo uporządkowana zmienność udziału procentowego skał krystalicznych i skał osadowych niewapiennych.

Wnioski wynikające z analiz petrograficznych potwierdzają także badania ułożenia dłuższych osi głazików. Wykazują one zdecydowaną orientację głazików w kierunku NE (ryc. 17), a więc wyraźne odchylenie ku wschodowi w stosunku do gliny morenowej dennej w Sarto-wicach.

Stosunki stratygraficzne i właściwości strukturalne osadów występujących poniżej pierwszego pokładu gliny morenowej charakteryzuje odkrywka zlokalizowana na zachodnim stoku Kępy Fortecznej, w rejonie wsi Parsk na zachód od punktu triangulacyjnego o wysokości 75,0 m n.p.m. (ryc. 2 i 18).

Na piaskach drobnoziarnistych przewodniego poziomu międzymo-renowego występują dwa zespoły osadów lodowcowych i wodnolodow-cowych, które nazwano umownie zespołem dolnym i górnym. Zespół dolny, o miąższości około 7 m, tworzą utwory wodnolodowcowe przykryte dwiema warstwami glin morenowych przedzielonymi mułkiem ilastym i piaskiem (ryc. 18 — 4-12). Górny zespół, osiągający około 3 m miąższości, składa się z szarozielonej gliny morenowej (ryc. 18 — 3), podścielającej ją soczewki piasku drobnoziarnistego i wyżej leżącej gliny morenowej barwy ciemnobrązowej (ryc. 18 — 2).

W części spągowej dolnego zespołu akumulacyjnego występują warstwowane piaski drobnoziarniste z zaburzeniami spływowymi (ryc. 18 — 11-12, ryc. 19). Azymuty biegów warstewek wahają się od N—150° do N—190°, upady — od 22° do 44° w kierunku NE. Pierwotną strukturę sedymentacyjną tego utworu zaburzają biegnące w różne strony uskoki.

Następną ku górze jednostką sedymentacyjną jest seria bezstruktu-ralnych, słabo przemytych piasków drobnoziarnistych z domieszką