6878602028

50

drobnoziarnistych (ryc. 18 — 6, ryc. 19), nachylone również ku wschodowi.

Cechy strukturalno-teksturalne osadów wodnolodowcowych leżących poniżej glin morenowych (ryc. 18 — 9-12) dowodzą, że zostały one osadzone przy zmiennych warunkach hydrodynamicznych transportu materiału i zmiennym nachyleniu powierzchni akumulacyjnej. Środowisko takie stwarzał prawdopodobnie lokalny, przepływowy zbiornik wodny, rozwinięty w szczelinie lub otwartej ku górze jamie lodowcowej. Na osadach tego międzylodowego zbiornika wodnego zostały następnie złożone dwie warstwy glin morenowych wraz z przedzielającymi je piaskami i mułkiem ilastym. Reprezentują one w całości utwory ablacyjne subakwatyczne przemieszczone w drodze spływów i ześlizgów na nachylonym ku wschodowi stoku lodowym. Świadczą o tym, prócz warunków zalegania tych osadów, wyniki przeprowadzonych pomiarów ułożenia dłuższych osi głazików w glinach morenowych. Jak obrazują to diagramy (ryc. 21 — b, c), dłuższe osie głazików w obu warstwach glin morenowych są zorientowane równoleżnikowo i w większości przypadków nachylone w kierunku wschodnim.

Ryc. 22. Parsk. Skład petrograficzny glin morenowych

Nw — nr kolejny warstwy w odkrywce, objaśnienie pozostałych symboli przy ryc. 5 Parsk. Petrographic composition of tills

Nw — successive number of layer in the exposure; explanation of other symbols to be found with fig. 5

Drobne zaburzenia dysjunktywne osadów piaszczystych powstały w rezultacie nierównomiernego ich osiadania spowodowanego przypuszczalnie wytapianiem się pogrzebanych soczewek lodu zimowego lub niewielkich brył lodu lodowcowego.

Górny zespół akumulacyjny rejestruje następny z kolei etap zanikania lądolodu. Występuje on bezpośrednio pod najmłodszym na badanym terenie pokładem gliny morenowej (niewidocznym w odkrywce). Szaro-