8416074336

Analizując warunki lokalne można podać wiele interesujących przykładów zaniku, warunkowanych konkretnym czynnikiem. Jednym z nich jest całkowity zanik jako wynik wielkopromiennego odwodnienia obszaru. Nieraz są to jeziora o znacznych powierzchniach, jak na przykład Jelenino koło Szczecinka o powierzchni rzędu 500 ha, a zatem gdyby istniało obecnie, byłoby jednym z większych jezior Polski. Innym przykładem mogą być jeziora całkowicie zarośnięte zwartą powłoką, na przykład osoką aleosowatą, czy też w wyniku zrzutu ciepłych wód (jeziora konińskie), w których pojawia się roślinność ciepłolubna.

Powierzchnię jezior liczy się od kontaktu wody z lądem. Ale przecież część wód jest zarośnięta roślinnością wodną zanurzoną lub wynurzoną. Jak duży jest to odsetek wód? Według szacunkowych danych zajętych przez roślinność wynurzoną jest kilkanaście procent powierzchni wód. Zatem, faktycznie swobodnej powierzchni wód jest znacznie mniej niż się powszechnie przyjmuje.

Jak wykazują wstępne wyniki badań zaniku jezior, ich perspektywiczny wiek jest niewielki. Jest to rząd kilkudziesięciu, najczęściej kilkuset a rzadziej kilku tysięcy lat. Często jeziora największe, które wydają się z racji swej powierzchni być „odporne” na zanik, jak na przykład Łebsko, są wyjątkowo bezbronne a trzcinowiska przybrzeżne osiągają szerokości rzędu setek metrów. Często proces zaniku jest tak dalece posunięty, iż człowiek niewiele może już zrobić aby temu przeciwdziałać i jeziora takie skazane są na zagładę.