8748915879

l co

EPOKA MPSTERYENSKO-MAODALEŃSKA.

Na tablicy pierwszej N-ra 33, 39, 38 wyobrażają najmniejszy, średni i największy grot z jaskini dc PEglisc (Dordogne).

Figura 42, największa, przedstawia najwspanialszy ostrz ze słynnego znaleziska w Volgu (Saone et Loire).

Znaleziono tam *) razem zakopanych w ziemię 14 podobnych płaskich ostrzy. Z nich cztery uszkodzono w chwili natrafienia na ten skład—reszta w stanie nienaruszonym przechowuje sic w Muzeum w (Imion sur Saone. Stanowią one dotąd unikaty i rzadkość pierwszorzędna. Grubość ich nicdochodzi nawet jednego centimclra. pomimo nadzwyczajnej dłagośei od 23 — 32 centiinetrów. Okazy znalezione stanowiły t. zw. skarb ukryty i nic były jeszcze w użytku. Nieznać na nich nawet patyny.

N-ra 3t5 i 41 przedstawiają najmniejszy i największy okaz ze stacyi Solutrc.

Nr. 49 jest najszerszym z Solutrc.

N-ra 35 i 40 także ostrza typowe z Solutrc.

Nr. 34 pochodzi ze stacyi na wyżynie U argus (Vaucluse).

Nr. 37 ze stacyi Langerie Hautc.

Na tablicy drugiej:

* Nr. 44 ostrz ze stacyi Laugcric-IIaute.

N-ra 45, 46, 47 ostrza kamienne z jaskini de PEglisc.

Nr. 48 takiż z klasycznej jaskini du Placard.

N-ra 49, 50, 51 i 52 narzędzia bardzo obfite w jaskini Ikiousse-Kousses w Liguryi (Włochy) znajdowane wespół z licznemi skrobaczaini. Mortillet uważa okazy z tej jaskini za starsze nieco od solutrenskich.

Nr. 52 świderek z jaskini de PEglise.

N-ra 54 i 56 ostrz agatowy (z obu stron widziany) z tejże jaskini.

Wreszcie Nr. 55 świderek podwójny z tej samej miejscowości.

Już po napisaniu tych słów wpadła mi w rękę praca Oktawiusza Vauvil!ć: „(juclipics ateliers neolitiąues de ła Dordogne ou Pon trouve la feuille dite de laurier* ²). Autor przytacza kilka stacyi. na których pośród przedmiotów czysto neolitycznych, trafiają się przedmioty charakteryzujące t. zw. epokę solutrenską. Odznaczają się ono tylko większą grubością, pewnemi śladami jakiegoś ogładzenia, oraz mniej starannem wykończeniem.

W dyskusyi nad temi okazami Gabr. Mortillet kwestyonuje mimo wszystko neolityczne ich pochodzenie i broni swych poglądów, które podkopywałby w pewnej mierze fakt, podniesiony przez O. Vauvilló’go.

^]) Prćhistoriąuc antiquitć de fhomme. Str. 366.

^v) Drukowana w Buli. dc la Soc. d’Anthropol. dc Paris. 1890. Tom VI. Str. 466.