8748916146

74

Z RUCHU NAUKOWEGO.

Pouczającemi mogą być także, nie nadające się zresztą do tłumaczenia:

/. Evana. ,,Les ages de la pierre... de la Grandę Bretagne“. Trąd. p. Barbier. Paris, 1878. 476 rycin.

A. Lissauer. ,,Die prahistoriscbe Denkmaler der Prorinz Westpreus-sen“. Leipzig, 1887, z mapkami i tablicami.

Rauher Dr. A. Urgesehichte des Mensclien. Ein Ilandbucli fur Stu-dircnde. 2 tomy. Iipsk 1884.

llutchinson. Prehistorie Man and Rest. Londyn. 1896). 298 str. i 10 tablic.

Do archeologii krajowej ważneni. choć nieco przestarzałem źródłem może być systematyczny przegląd odkryć, oparty na źródłach polskich, napisany przez A. Kolina i Mehlisa: ,.Materialien zur Yorgeschichte des Men-seken im Oestlicheu Europa“. Jena. 1878 i 1879. 2 tomy. 194 drzeworytów, 15 tablic, 4 kolorowe i mapa.

W końcu uwaga. Nie spodziewajmy się i nic wymagajmy od jednostek czynnych więcej nad to, co dają. Niech każda pracuje za siebie, bez wysiłku, niech da ziarnko, ale niech tych jednostek będzie gromada. Połączmy siły, a wtedy cel zostanie osiągnięty.

z itraiu N.u KowEiio.

NAJNOWSZE PRÓBY

PODZIAŁU CZASÓW PRZEDHISTORYCZNYCH.

Postęp archeologii polega na rozróżnianiu coraz dokładniejszem odkrywanych dzieł ręki ludzkiej.

Początkowo wszystkie przedmioty przedhistoryczne były jednako „staroda\vnemi“. Starszych od młodszych nie umiano odróżniać. Zwolna obserwacye ścisłe pozwoliły podzielić przeszłość przedhistoryczny na trzy, wybitnie różniące się epoki: kamienia, bronzn i żelaza.

Uporządkowało to znane zabytki, rozszerzyło poglądy i niebawem dzięki pracom \\^ror$uae_y Monteliitsa_y Tisehlera, Kuansa i innych stało się pewnem. że w granicach zarówno epoki kamienia, jak bronzu zachodzą