80915

mogą być zarówno czyny nagarnie jak i takie, które karygodnymi nie mogą być nazwane. Nie można pozostawiać sfery interpretacji prawa kaniego swobodnej ocenie sędziowskiej.

-    le.v seyerior poenali retro non auit - zakazane jest wsteczne działanie ustawy przewidującej surowszą karalność. Ustawa nie może z mocą wsteczną uznawać czynów , które były dozwolone za czyny karalne, nie może grozić za czyn wyższa kara niż ta, która groziła w czasie jego popełnienia, /złamaniem tej zasady był np. art. 1 dekretu z 1944r. „o wymiarze kary dla faszystowsko - liitlerowskicli zbrodniarzy winnych zabójstw i znęcania się nad ludnością cywilną i jeńcami oraz zdrajców narodu polskiego” -wprowadzono wyższą karalność niż groziła na podstawie na gnmcie obowiązującego kodeksu kaniego w czasie wojny; drugi przykład takiego ustawodawstwa to dekret z 13.XII. 198Ir. o stanie wojennym, który wprowadził odpowiedzialność karną za czyny, które przed wejściem debetu nie były wcale karalne/

-    zakaz stosowania analogii na niekorzyść - chodzi zarówno o analogię iuris jak i analogię legis. I tak: np. jest przepis dotyczący kradzieży rzeczy (bo zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz...) i pojawia się problem co zrobić gdy ktoś się bezprawnie podłącza do sieci energetycznej i zaczyna podbierać prąd? Na zasadzie analogii można przyjąć, że co prawda prąd rzeczą nie jest ale to jest przecież prawie to samo. To jest przykład niedopuszczalnej analogii ale takiej analogii bóra aż korci. Ale dopuszczalna jest w prawie karnym analogia na korzyść sprawcy, jeżeli brabije jabegoś przepisu, z którego wynikałoby złagodzenie odpowiedzialności kaniej.

-    nullum crimen sine nerriculo sociali - nie można wprowadzać karalności za czyny, bóre nie byłyby społecznie szkodliwe, nie można karać za byle co. Wyprowadza się to z tzw. zasady stosimkowości wynikającej z art. 31 ust 3 Konstytucji („ograniczenia w zabesie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demobatycznym państwie prawnym”). Wprowadzając więc odpowiedzialność karną ja muszą ją jakoś uzasadnić i to merytorycznie pokazując, że dany czyiuiik bóry chcę zabronić pod groźbą kary jest społecznie szkodliwy. Jeżeli by się takim nie okazał to zabrakłoby racji merytorycznej uzasadniającej wprowadzenie kary.

Regulacje dotyczące karania (odpowiedzialności karnej) mogą być stanowione wyłącznie w drodze ustawy. Z zasady nullum crimen sine lege można wyinterpretować postulat wyłączności ustawy w zabesie stanowienia prawa kaniego, regulacji prawnokamej. Potwierdza to Trybimal Konstytucyjny mówiąc, że norma prawnokama (sankcjonująca) interpretowana i ustanawiana może być wyłącznie w akcie prawnym rangi ustawy parlamentarnej albo w akcie prawnym wyższego rzędu ( może to być umowa międzynarodowa ratyfikowana pizez Polskę, może to być inny ab prawa międzynarodowego, w szczególności akt organizacji międzynarodowej, bórej Polska jest członkiem, ostatecznie może to być norma o cliaraberze konstytucyjnym - są to źródła norm sankcjonujących). Przyjęto w języku prawniczym nazywać regulacje i te ustawy które zawierają przepisy karne ustawami karnymi. Ustawa kania to ten akt normatywny, z bórego można wyinterpretować jakąś nomie sankcjonującą.

Oczywiście są różne tradycje legislacyjne. W Polsce istnieje tradycja wydawania przez ustawodawcę zasadniczej ustawy karnej, bórą nazywa się kodeksem karnym, a ustawa zawiera regulacje dotyczące zasad odpowiedzialności, zasad wymiaru kary oraz podstawowe typy przestępstw. Ale oczywiście nie jest to jedyna regulacja ustawowa, która zawiera przepisy kanie. W wielu innych ustawach dotyczących szeregu dziedzin życia społecznego i publicznego znajdujemy również przepisy, z których można interpretować normy sankcjonujące, na podstawie których to regulacji będzie można wymierzać ludziom karę. Nazywać będziemy te ustawy ustawami karnymi dodatkowymi.